newsroom must
Το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τους άνδρες ή τις γυναίκες που διατηρούν μια μονογονεϊκή οικογένεια είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Η γονική μέριμνα, εξάλλου αποτελεί μια πρόκληση ακόμα και κάτω από τις καλύτερες των συνθηκών και με τους δύο γονείς. Με έναν, μόνο, γονέα όμως, οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται. Η φροντίδα των παιδιών από τον ένα γονέα γίνεται δυσκολότερη δεδομένου ότι οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εκείνον καθώς αναλαμβάνει όλες τις αποφάσεις και πρέπει να καλύπτει όλες τις οικογενειακές ανάγκες. Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της εργασίας, του νοικοκυριού και των παιδιών μπορεί να είναι συντριπτικές για ένα άτομο. Η συναισθηματική φόρτιση που προέρχεται από το γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος για να ανταποκριθεί τόσο στις δικές του συναισθηματικές ανάγκες όσο και σε εκείνες των παιδιών του έρχεται σαν «κερασάκι στην τούρτα» σε μια ήδη επιβαρυμένη κατάσταση. Αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η συναισθηματική πίεση που αρκετές φορές οδηγεί τον γονέα σε καταστάσεις έντονου στρες, άγχους, πανικού ακόμα και κατάθλιψης.
Το να βρεθεί κανείς μόνος μπροστά στην συντήρηση μιας οικογένειας μπορεί να είναι μια πολύ αγχωτική στιγμή στη ζωή του καθώς έρχεται αντιμέτωπος με το να μεγαλώσει τα παιδιά χωρίς την υποστήριξη από τον σύντροφό του. Προφανώς κανείς δεν σχεδιάζει να δημιουργήσει οικογένεια χωρίς το σύντροφό του ωστόσο, αρκετές φορές οι συνθήκες μπορούν να αλλάξουν την οικογενειακή ζωή και το αναπόφευκτο μπορεί να συμβεί. Επομένως το άτομο, εκτός από την προσπάθεια να συμβαδίσει με την καθημερινή ρουτίνα της οικογένειας και της εργασίας, αναγκάζεται να ανταπεξέλθει και σε μια τραυματική οικογενειακή στιγμή που αφορά την απώλεια του συντρόφου. Δεν είναι σπάνιο, μπροστά στον καταιγισμό των εξελίξεων και των δυσκολιών της συντήρησης μιας οικογένειας, τα συναισθήματα και η ψυχολογική ευημερία του ατόμου να καταλήγουν στο τέλος της λίστας προτεραιοτήτων, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να αισθάνεται τύψεις και ενοχές αν αποφασίσει να αφιερώσει λίγο χρόνο μέσα στη μέρα αποκλειστικά στο να κάνει κάτι που του προκαλεί ευχαρίστηση.
Η εμφάνιση μονογονεϊκών οικογενειών είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα των κοινωνιών ως προς το κατά πόσο η ύπαρξή τους είναι «κοινωνικά υγιής». Δεδομένου ότι εξακολουθεί να επικρατεί η παραδοσιακή μορφή της οικογένειας που περιλαμβάνει τόσο μητέρα όσο και πατέρα, η μονογονεϊκή οικογένεια έχει, λανθασμένα, προκαλέσει ανησυχία ως προς τις αρνητικές επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην ανάπτυξη των παιδιών καθώς και στη δομή της κοινωνίας εν γένει. Από ιστορικής σκοπιάς η μονογονεϊκότητα υπήρξε μια κατάσταση την οποία η κοινωνία «έβλεπε» υποτιμητικά με αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται συχνά οι άνδρες ή οι γυναίκες που κατέληγαν είτε από επιλογή είτε εκ των συνθηκών να μεγαλώνουν μόνοι το παιδί τους. Τις τελευταίες δεκαετίες που, θεωρητικά, οι δυτικές κοινωνίες έχουν εκσυγχρονιστεί έχουν ληφθεί αρκετά μέτρα, κυρίως νομοθετικά, με σκοπό την προστασία και την παροχή βοήθειας στις μονογονεϊκές οικογένειες. Ως εκ τούτου, φαίνεται πως έχει αρχίσει να υπάρχει μια μετατόπιση σε μια πιο «φιλική» προς τις μονογονεϊκές οικογένειες κοινωνική αντιμετώπιση.
Παρά την πρόοδο που αναφέρθηκε, όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούνται ακόμα και σήμερα στερεοτυπικές αντιλήψεις προς τους άνδρες και τις γυναίκες που έχουν αναλάβει προσωπικά την συντήρηση της οικογένειάς τους. Είναι γεγονός ότι υπάρχει ακόμη ένα στίγμα που συνδέεται με αυτή την απαιτητική κατάσταση. Ακόμα και σήμερα η κοινωνία επιλέγει να «λυπάται» τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών, θεωρώντας ότι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι πολλές φορές η ανάπτυξη των παιδιών σε ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον ακόμα και με έναν μόνο γονέα είναι σαφώς προτιμότερη από το να βιώνουν καθημερινές συγκρούσεις και εντάσεις μέσα στο σπίτι. Από την άλλη, δεν είναι λίγοι και εκείνοι που τείνουν να καταλογίζουν ως λάθος του γονέα το ότι βρίσκεται στην συγκεκριμένη κατάσταση κρίνοντας συχνά αυστηρά και χωρίς να γνωρίζουν τις συνθήκες που οδήγησαν στην εξέλιξη αυτή. Συμπληρωματική στην αντίληψη αυτή είναι και η ιδέα ότι ένας άνδρας ή ακόμα συχνότερα μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη ένα παιδί, βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση ενός νέου συντρόφου με σκοπό να συντηρήσει την οικογένεια αυτή και να αποτελέσει το ανδρικό πρότυπο για τα παιδιά της. Φαίνεται λοιπόν, πως παρά την εξέλιξη των κοινωνιών οι γονείς που συντηρούν μόνοι την οικογένειά τους εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το στίγμα σχετικά με το ότι δεν συμμορφώνονται με την παραδοσιακή ιδέα της οικογενειακής εικόνας.
Το να συντηρεί όμως ένας γονιός μόνος του την οικογένειά του δεν θα πρέπει να είναι ένας λόγος ντροπής. Όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν, καθημερινά, αυτή την κατάσταση. Αντί να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στα άτομα που επιλέγουν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους στις ζωές τους, ίσως θα ήταν, εν τέλει, προτιμότερο να διερευνήσουμε πώς η κοινωνία έχει φτάσει να ποινικοποιεί και να μέμφεται την ελεύθερη βούληση του ατόμου, την στιγμή ειδικά που υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων που υποδεικνύουν ότι μια οικογένεια με την παραδοσιακή της εκδοχή δεν εγγυάται αυτόματα την απόλυτη ευτυχία και ηρεμία. Όταν δύο γονείς συνειδητοποιούν ότι η συνύπαρξη στο ίδιο περιβάλλον είναι πλέον αδύνατη ή ιδιαίτερα επώδυνη ψυχολογικά για έναν ή και για τους δύο η απόφαση για τη σχέση αυτή θα πρέπει να λαμβάνεται αποκλειστικά από τους ίδιους ως προς το τι είναι καλύτερο για εκείνους και τα παιδιά τους και όχι από το τι αντιλαμβάνεται η εκάστοτε κοινωνία ως «χρέος» τους.
Ιατρικό Κέντρο Σεξουαλικής Υγείας Θάνου Ασκητή
Αθαλάσσας 62, Στρόβολος, Λευκωσία
Τηλ.: 22459555
www.askitis-cy.com
Δωρεάν Συμβουλευτική Γραμμή Σεξουαλικής Υγείας
Δευτέρα-Παρασκευή 12.00-16.00
Τηλέφωνο 77.77.28.77
