ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Aκριβό μου διθέσιο..

Τα τελευταία 20 χρόνια κινούμαι αδιάκοπα, αλλάζω τοπία, αλλάζω συνεπιβάτες, αλλάζω αντοχές, αλλάζω φθαρμένα λάστιχα, αλλάζω μουσικές.

Αφροδίτη Δερματά

Αφροδίτη Δερματά

Bρίσκομαι μέσα σε ένα σπορ αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη  ταχύτητα , κόβει λίγο στις στροφές για να μην βγει εκτός πορείας, σταματάει σε βενζινάδικα για να κάνει ανεφοδιασμό, σταματάει κάθε τόσο για να κάνει τα service του και ξανά προς την δόξα τραβά. Πολλές φορές με κουράζει ο αέρας που μπαίνει από την οροφή και την κλείνω,  κι άλλες φορές μ’ αρέσει με κάνει να νιώθω ελεύθερη. Τα τελευταία 20 χρόνια κινούμαι αδιάκοπα, αλλάζω τοπία,  αλλάζω συνεπιβάτες, αλλάζω αντοχές, αλλάζω φθαρμένα λάστιχα, αλλάζω μουσικές.  Ώσπου μια μέρα ένας ανεμοστρόβιλος βγάζει το αυτοκίνητο μου από την πορεία του και το πετάει σε μια άκρη ενός γκρεμού. Δεν μπορώ να πάω ούτε μπρος ούτε και πίσω. Στην αρχή πανικοβάλλομαι.  

Πώς γίνεται έτσι ξαφνικά να μείνω ακίνητη μετά από τόσα χρόνια. Τι ανατροπή είναι αυτή;  Ποιος θα με βοηθήσει να μετακινήσω το αυτοκίνητο μου, μήπως ήρθε το τέλος μου; Φοβάμαι, παθαίνω κρίσεις πανικού. Ώσπου ανακαλώ τις μαγικές ιδιότητες του «τώρα» και φέρνω το νου μου στο παρόν. Εστιάζω την προσοχή στην ανάσα μου και στην ύπαρξη μου, κοιτάω μακριά τον ορίζοντα, φαίνεται η θάλασσα, έχω όσο χρόνο θέλω για να απολαύσω την θέα, το τοπίο είναι μοναδικό. Τελικά είναι φοβερή η αίσθηση του να ξέρεις ότι δεν έχεις να πας κάπου μετά. Είναι περίεργο που νιώθω ελεύθερη μέσα στον εγκλωβισμό μου. 

Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα του αυτοκινήτου μου και απαγορεύω στο  νου μου να πάει στο μέλλον ή στο παρελθόν. Δεν θέλω να σκέφτεται τι ωραία που περνούσαμε όταν είμασταν σε κίνηση αλλά ούτε θέλω να σκέφτεται τι θα γίνει αν θα τελειώσει η τροφή. Θα τα αντιμετωπίσω όλα όταν θα έρθει η ώρα.  Παίρνω ανάσες και τα πνευμόνια μου γεμίζουν οξυγόνο. Η αίσθηση είναι υπέροχη. Νιώθω γαλήνη. Έχω ελάχιστες έγνοιες πια. Δεν με νοιάζει αν το αυτοκίνητο θέλει βενζίνη, που θα πάω μετά, πότε θα του κάνω service, που θα με βγάλει το ταξίδι, αν θα χαθώ, αν θα αργήσω, να αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο. Κοιτάω τριγύρω την μοναδική θέα και αφουγκράζομαι τους ήχους της φύσης! Όντας τόσα χρόνια σε κίνηση δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω την θέα και η βουή του κινητήρα δεν με άφηνε να αφουγκραστώ τους ήχους. Κάπου μέσα μου το ξέρω ότι το αυτοκίνητο θα απεγκλωβιστεί, μέχρι τότε προσπαθώ να απολαύσω την ακινησία και όλα όσα έχανα αυτό το καιρό. Ανασαίνω, καθώς ο αέρας βγαίνει από μέσα μου μαζί φεύγουν και οι άσχημες σκέψεις. Ο φόβος φεύγει και η ζωή στην άκρη του γκρεμού γίνεται διαφορετικά όμορφη. «Κοίτα να δεις»   λέω «που αν ξέρεις τον σωστό τρόπο να μείνεις ακίνητος τελικά το απολαμβάνεις».

 Το αμάξι το προσέχω, δεν θέλω να χαλάσει, θέλω όταν θα έρθει η ώρα να απεγκλωβιστούμε να το πουλήσω και θέλω να είναι σε καλή κατάσταση.  Αρνούμαι όμως πλέον να επιστρέψω στον δρόμο που ήξερα. Ναι μεν δεν θέλω να περάσω όλη μου τη ζωή στην άκρη του γκρεμού, αλλά δεν θέλω και να ταξιδεύω ασταμάτητα. Δεν θέλω να τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θέλω να πηγαίνω αργά, να απολαμβάνω τα τοπία, να νιώθω την ωραιότητα, να ακούω τους ήχους της φύσης, τα λόγια των ανθρώπων, να προλαβαίνω να αγαπώ, θέλω να έχω χρόνο, θέλω να παίρνω ανάσες και να νιώθω ότι υπάρχω. Δεν θέλω να είναι η ζωή μου στον αυτόματο, δεν θέλω ανούσιες γρήγορες μετακινήσεις. Δεν θέλω να επιστρέψω σε εκείνη την κανονικότητα. Δεν μ’ ενδιαφέρει πια.  Αναρωτιέμαι εντωμεταξύ γιατί πήρα σπορ αμάξι…αφού απ΄ όταν ήμουν παιδί ήθελα να έχω ένα τροχόσπιτο! Θα το πουλήσω, το αποφάσισα!  Θα πάρω ένα τροχόσπιτο και θα γυρίσω αργά όλο τον κόσμο. Άλλωστε...

Θέλει ανυπόταχτη καρδιά η ελευθερία!

 

Αφροδίτη Δερματά: Τελευταία Ενημέρωση

X