Αφροδίτη Δερματά
1980 κάτι. Ήταν Σάββατο πρωί, καθόμουν στο πάτωμα στο δωμάτιό μου. Δίπλα μου είχα ένα κασετόφωνο-βαλιτσάκι που μού είχε κάνει δώρο η θεία μου. Κάθε Σάββατο η ίδια τελετουργία, η μάνα μου έκανε γενική καθαριότητα στο σπίτι και παράλληλα μαγείρευε με φόντο τους ήχους του απορροφητήρα που γίνονταν κοκτέιλ με τους ήχους από κλασική μουσική που έπαιζε το ραδιόφωνο. Δίπλα μου είχα κι ένα πιάτο με καθαρισμένα ωμά καρότα - δεν ξέρω γιατί μού άρεσαν τόσο, πάντως δεν με ανάγκαζε κανείς να τα φάω. Άνοιγα ένα βιβλίο του Αισώπου και έβαζα την αντίστοιχη κασέτα στο κασετόφωνο. Οι φωνές του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου έφτιαχναν ένα σωρό εικόνες και ένα φανταστικό θέατρο στηνόταν μπροστά μου καθώς ξεφύλλιζα τα βιβλία. Απολάμβανα τα καρότα μου και παράλληλα τις γεύσεις που μού άφηνε η κάθε παραβολή.
Ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια ήταν ο ψεύτης βοσκός. Η εικόνα του βιβλίου μένει ακόμα ζωντανή στο μυαλό μου. Ένας πιτσιρικάς με μια φουστανέλα και τσαρούχια (δεν ξέρω πού κόλλαγαν η φουστανέλα και τα τσαρούχια επί εποχής Αισώπου) καθόταν σε έναν βράχο και έπαιζε φλογέρα ενώ τριγύρω του βοσκούσαν πρόβατα. Κάποια στιγμή ο μικρός, που ήταν ολομόναχος στα βουνά, όπως ήταν λογικό άρχισε να βαριέται αυτή τη δουλειά. Βρήκε, λοιπόν, ένα παιχνίδι για να σκοτώσει τον χρόνο του. Πήγαινε σε μια άκρη και φώναζε δυνατά «Λύκος, λύκος! Τρεχάτε, χωριανοί!». Οι χωριανοί έτρεχαν έντρομοι να βοηθήσουν και όταν έφταναν κοντά του αντιλαμβάνονταν ότι ήταν φάρσα. Αυτός γελούσε και κορόιδευε τους αλαφιασμένους χωριανούς κρυμμένος πίσω από τους θάμνους. Επανέλαβε το διασκεδαστικό παιχνίδι του κάποιες φορές ακόμα, οι χωρικοί ξεγελάστηκαν, έτρεξαν να τον βοηθήσουν μέχρι που αντιλήφθηκαν ότι αδίκως ξεσηκώνονταν και αποφάσισαν να μην ανέβουν ξανά το βουνό για βοήθεια. Ώσπου κάποια στιγμή όντως ήρθαν λύκοι, έφαγαν όλα τα πρόβατα του μικρού βοσκού και παρά τις σπαραχτικές εκκλήσεις του για βοήθεια, κανείς δεν τού έδωσε σημασία γιατί πίστεψαν ότι και πάλι τούς έκανε φάρσα. H ιστορία τελειώνει με τον μικρό βοσκό να κλαίει απαρηγόρητος για τη συμφορά που τον βρήκε, με τα νεκρά πρόβατα να κείτονται τριγύρω του. Έκλεινα το βιβλίο με μια ανεπαίσθητη θλίψη και με βαθιά συμπόνια για τον βοσκό και τα καημένα τα πρόβατα.
Τα χρόνια περνούσαν και καθώς μεγάλωνα άρχισα να γίνομαι εγώ ο βοσκός. Αυτό το μικρό παιδί που βαριόταν να βόσκει τα πρόβατα ολομόναχο αλλά δεν τόλμησε να πει στους γονείς του ότι βαριέται, ούτε και ζορίστηκε να ψάξει να βρει κάτι άλλο για να σκοτώσει την ώρα του. Ο λύκος είναι το ψέμα μου, που παραμονεύει σε κάθε πτυχή της ζωής μου και τα πεθαμένα πρόβατα είναι οι βαθιές αλήθειες μου που δεν τολμάω να παραδεχτώ. Οι χωρικοί είναι οι άμυνές μου που κάθε τόσο έρχονται να με σώσουν από τα ψέματα που λέω στον εαυτό μου και η ειλικρίνεια που προσπαθεί αλαφιασμένη να με σώσει από την ψεύτικη καθημερινότητά μου.
Ειλικρίνεια, λοιπόν… Μια τόσο κοινή και τόσο βαρυσήμαντη λέξη. Είναι η αληθινή, απροσποίητη πρόθεση ώστε τα λεγόμενα και η συμπεριφορά κάποιου να εκφράζουν αυτά που πραγματικά νιώθει και σκέφτεται. Είναι το βασικό συστατικό που λείπει από την καθημερινότητά μας για να γίνει λίγο πιο όμορφη. Σκεφτείτε πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή μας αν παραδεχόμασταν την αλήθεια στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Αν υιοθετούσαμε μια ειλικρινή νοοτροπία. Πόσο πιο εύκολες θα γίνονταν οι σχέσεις μας όταν με όμορφο τρόπο θα εξηγούσαμε στον συνάδελφο τι είναι αυτό που μάς ενοχλεί αντί να τού κρατάμε μούτρα και να τον σχολιάζουμε πίσω από την πλάτη του. Τι όμορφα που θα λύνονταν οι σχέσεις αν εξηγούσαμε στο ταίρι μας πως ό,τι αισθανόμασταν γι’ αυτόν έχει τελειώσει και πρέπει ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του ή το αντίθετο, τι όμορφη τροπή που θα μπορούσε να πάρει η ζωή μας αν παραδεχόμασταν πόσο ερωτευμένοι είμαστε με κάποιον αντί να προσποιούμαστε τους αδιάφορους. Πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η ζωή μας αν λέγαμε στο αφεντικό μας ότι μάς έχει φορτώσει με πολλή δουλειά και ότι ναι μεν μπορεί να τα βγάλουμε πέρα άμα πιεστούμε, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι τέλειο. Αν η ζωή μας είχε γκρι χρώμα, η ειλικρίνεια σίγουρα είναι το κόκκινο που θα έκανε τη διαφορά. Αν ξεκινούσαμε να μιλάμε στους εαυτούς μας ειλικρινά, σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα. Αν τελικά παραδεχόμασταν τις αλήθειες μας σε εμάς και στους άλλους, σκεφτείτε πόσες τοξικές στιγμές θα αποφεύγαμε.
Αν ήμασταν ειλικρινείς, τότε εκείνος ο μικρός βοσκός που ζει μέσα μας θα είχε αρνηθεί να βόσκει μόνος του τα πρόβατα στο βουνό. Ίσως να πήγαινε στο σχολείο και να γινόταν σπουδαίος μαθητής και να διέπρεπε στη ζωή του, ίσως πάλι να μάθαινε μια τέχνη και να γινόταν ξακουστός και χρήσιμος για τους συγχωριανούς του. Τα απογεύματα μπορεί να έπαιζε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά κρυφτό και κυνηγητό στις γειτονιές και να ήταν χαρούμενος και μόλις νύχτωνε η μάνα του να τον φώναζε να μαζευτεί στο σπίτι κι αυτός γεμάτος από εικόνες και εμπειρίες να έπεφτε ευτυχισμένος και κουρασμένος για ύπνο στα δροσερά σεντόνια. Ίσως να μην περνούσε τα απογεύματα του μελαγχολικά κοιτώντας τον ήλιο να χάνεται ανάμεσα στα βουνά και θρηνώντας τα νεκρά του πρόβατα. Ίσως να μην έπαιζε μελαγχολικά τη φλογέρα του καθισμένος ολομόναχος πάνω στον βράχο.
Αν ο μικρός βοσκός ήταν ειλικρινής…
https://www.youtube.com/watch?v=54WTSsQXppo
Υγ. Προσοχή στο κενό μεταξύ αγένειας και ειλικρίνειας
