Αφροδίτη Δερματά
Είναι Τρίτη πρωί, είναι απ’ αυτές τις μέρες που ξυπνάω και ξεχνάω να χαμογελάσω και να πω ένα ευχαριστώ για το φως που με περιβάλλει. Είμαι στραβωμένη που δεν έχω κοιμηθεί αρκετά, που το μαύρο παντελόνι που έπλεε πάνω μου πριν μερικά χρόνια τώρα με στενεύει, που το μαλλί δεν στρώνει και που η ρυτίδα πάνω από τα χείλη μου γίνεται όλο και πιο βαθιά. Επικρατεί ησυχία, όλοι λείπουν, είναι από τις λίγες μέρες που κάθομαι μόνη στο σπίτι το πρωί, φτιάχνω καφέ και βουλιάζω στον καναπέ. Χαζεύω stories στο Instagram, μια ξέφρενη παρέλαση με φαγητά, συναυλίες, φανταχτερά ρούχα, γελαστές selfies, τιμόνια, καλλυντικά, τρέσες περνάνε μπροστά στα μάτια μου. Ξαφνικά στην οθόνη του κινητού μου εμφανίζεται μια χούφτα τρίχες. Μια χούφτα τρίχες; Γυρνάω πίσω να ξαναδώ το στόρι. Η λεζάντα λέει «Ας μιλήσουμε για τρίχες», η φωτογραφία με κοιτάει και με χλευάζει. Μοιάζει παράταιρη ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Μοιάζει να φαλτσάρει άγρια. Η εικόνα με ακολουθεί όλη μέρα και αποφασίζω να μιλήσω με την ιδιοκτήτρια των τριχών. Την κοπέλα που είχε το θράσος να ανεβάσει τις πεσμένες της τρίχες στο Instagram και να «καταστρέψει» την αρμονία των ευτυχισμένων εικόνων.
Η Νεκταρία ήταν συμμαθήτρια, τρία χρόνια μεγαλύτερη για την ακρίβεια, αλλά στο διθέσιο δημοτικό σχολείο του χωριού, εκείνες τις «προϊστορικές» εποχές, κάναμε μάθημα τρεις-τρεις τάξεις μαζί και ήμασταν όλοι συμμαθητές. Η Νεκταρία, λοιπόν, ήταν μια έξυπνη, παιχνιδιάρα φάτσα με μεγάλα, όμορφα μάτια και κοντό μαλλί με αφέλειες, που καθόταν εκεί σε μια άκρη της καθημερινότητας των παιδικών μου χρόνων. Δεν ήταν κολλητή μου, αλλά υπήρχε στο περιβάλλον μου. Ελεύθερο πνεύμα, χαμογελαστό, αστείο παιδί απ’ αυτά τα παιδιά που ξεχωρίζουν γιατί δεν μοιάζουν. Τελειώνοντας το σχολείο χαθήκαμε, πήρε ο καθένας τον δρόμο του και αυτή η γωνιά στην άκρη της καθημερινότητας υποδέχτηκε άλλους νοικάρηδες. Ξανασυναντηθήκαμε μετά από χρόνια στα social media και παρακολουθούσαμε η μια τη ζωή της άλλης από την κλειδαρότρυπα του Facebook και του Instagram. Η Νεκταρία είναι με τον φίλο της, με την κολλητή της, παντρεύεται, γελάει, αλλάζει κούρεμα στα μαλλιά, δουλεύει σε ένα νησί, διασκεδάζει, κάνει γιόγκα, γεννάει το παιδί της, μπαίνει στο νοσοκομείο, έχει καρκίνο. Η Νεκταρία έχει καρκίνο; Παγώνει το βλέμμα πίσω από την κλειδαρότρυπα. Μα είναι νέα, γιατί; Kαι το παιδί της; Θέλω να ρωτήσω αλλά δεν θέλω να φανώ αδιάκριτη. Η Νεκταρία χλευάζει το θηρίο. Δεν φοβάται να το πει. Η Μαρία έχει πυρετούλη στην τοποθεσία «το κρεβάτι του πόνου». Η Νεκταρία πάλι έχει καρκινούλη στην τοποθεσία «Νοσοκομείο Άγιοι Ανάργυροι» και το αντιμετωπίζει όπως η Μαρία αντιμετωπίζει το συνάχι και λίγο πιο θαρραλέα. Ανεβάζει στόρι «Παιδιά… Ο καρκίνος μού έκανε τα τρία δυο» λέει στο βίντεο και του βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα έξω.
Η Νεκταρία είναι ένα ξωτικό 40 κάτι χρονών. Είναι κοντή, έχει νεύρα, φαντασία, χιούμορ, λατρεύει να γελάει δυνατά μέχρι δακρύων και δεν τα καταφέρνει με τη μαγειρική. Όπως όλα τα ξωτικά έχει δικούς της νόμους και κανόνες και αντιμετωπίζει τη ζωή σαν να είναι κωμωδία γιατί έτσι της πρέπει. Η Ραφαέλα είναι η κόρη της, είναι πεντέμισι χρονών, πανέξυπνη, χαριτωμένη και λατρεύει τα φαγητά που της φτιάχνει η μάνα της. Τον περασμένο Μάιο κατέβηκαν στο χωριό οι δυο τους για να κάνουν διακοπές! Το πρόγραμμα περιελάμβανε μπάνια στη θάλασσα, φαγάκι από τη γιαγιά και ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και χαλάρωσης. Τα σχέδια τους διακόπηκαν όταν η Νεκταρία ένιωσε έναν έντονο στομαχόπονο. Το ένστικτό της την έσπρωξε να πάει αμέσως για εξετάσεις. Η ακτινογραφία έδειξε τη σκιά του καρκίνου στον πνεύμονά της. Είναι αυτή η σκιά που μπορεί να μοιάζει με μια μικρή κουκκίδα αλλά πριν καλά-καλά το καταλάβεις εξαπλώνεται ασφυκτικά πάνω από τη ζωή και την καθημερινότητά σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. «Να τελειώνω με αυτό το τέρας για να μη χάσουμε και τα μπάνια» σκέφτηκε μηδενίζοντας αυτόματα την υπόστασή του. Κοιτάει τη μικρή, πώς να εξηγήσεις, τι να πεις σε ένα παιδί; «Ραφαέλα μου, η μαμά πρέπει να πάει στο νοσοκομείο να βγάλει μια μπαλίτσα από μέσα της, τι θέλεις να σου φέρω μόλις γυρίσω;» «Εσένα, μαμά!»...
Το θηρίο στέκεται απέναντι από τη Νεκταρία κι αυτή του πιάνει κουβέντα χαμογελαστή, το κοιτάει κατάματα και του λέει ότι λυπάται πάρα πολύ, λυπάται που κάτι του έκανε και λυπάται που κάτι της έκανε και ότι θέλει να τη συγχωρέσει και να το συγχωρέσει, το παρακαλεί να «κοιμηθεί» και όταν φτάσουν στην Ιθάκη αυτή θα βγει από το πλοίο και θα το θάψει με όλες τις τιμές.
«Και σήμερα όλα καλά θα πάνε» σκέφτεται κάθε πρωί καθώς πίνει τον καφέ της, γιατί ξέρει ότι το σήμερα είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει και δεν θα το αγνοήσει, δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι γιατί ξέρει να το εκτιμά.
Η Νεκταρία μόλις γύρισε από το νοσοκομείο, πονάει η τομή, πονάνε τα μέσα της. Η Ραφαέλα πλησιάζει σαν μια μικρή νεράιδα, την κοιτάει με δυο πανέμορφα μάτια γεμάτα στοργή και αγάπη «Μαμά, σ’ αγαπώ κι ας είσαι άσχημη». Η Νεκταρία γελάει, γελάει και πονάει…
Και σήμερα όλα καλά θα πάνε!
Υ.Γ1 Ανοίγω το messenger, βρίσκω ένα ηχογραφημένο…πατάω play. Ακούω την φωνή της «Να αγαπάμε τον εαυτό μας» μου λέει «γιατί όταν δεν τον αγαπάμε γεννιέται το θηρίο».
Υ.Γ2 Αν θέλετε ενέσεις αισιοδοξίας και μαύρου χιούμορ ακολουθείστε την στο instagram nekmei_project
«Έχω πολλά προβλήματα μα τα χείλη μου δεν το γνωρίζουν αυτό… συνεχώς χαμογελούν!» - Charlie Chaplin 
