ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Αυτός ο...άλλος μου ο εαυτός

Αφροδίτη Δερματά

Αφροδίτη Δερματά

Τι να πρωτοπείς για τον εαυτό σου… τον ξέρεις από τότε που το θυμάσαι. Έμαθες να τον προσέχεις, ενστικτωδώς αλλά και επειδή σου το επέβαλλαν. Τον προσάρμοσες στο υπέροχο καλούπι που σου έδωσαν, τον στρίμωξες εκεί και είπες τώρα που σε βόλεψα, ξεκινάμε.
Ο στριμωγμένος στο κουτί του εαυτός σου λοιπόν, κάποιες φορές δεν είναι συνεργάσιμος, είναι απαιτητικός, είναι γκρινιάρης, ζηλιάρης , εξοργισμένος, καταστροφικός, παράλογος, αλλοπρόσαλλος αλλά δεν παύει να είναι μοναδικός στο είδος του.

Το πιο περίεργο δε, είναι ότι νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και ότι θα υπάρχει στον αιώνα των αιώνων αμήν. Mέχρι που έρχεται η ανατροπή, μέχρι που σου τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια και όλα τα δεδομένα σου χάνονται και η απώλεια σε πονάει και σαστίζεις και αντιλαμβάνεσαι ότι το για πάντα δεν υπάρχει. Η ζωή έρχεται να διαψεύσει τη θεωρία του, αυτός πραγματικά μένει εμβρόντητος, πέφτει από τα σύννεφα χτυπάει και αδυνατεί να το πιστέψει, μετά από λίγο όμως οι πληγές επουλώνονται,  πάλι ξεχνιέται και μεταμορφώνεται στο αθάνατο κέντρο του σύμπαντος.

Η μεγάλη πλάκα με τον εαυτό σου είναι ότι νομίζεις ότι τον ξέρεις καλά, σαν κάλπικη δεκάρα και εκεί που έχεις αφιερώσει μια ζωή πάνω του προκειμένου να τον κάνεις… όπως θέλουν , αυτός ξυπνάει ένα πρωί, συνειδητοποιεί την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι και κάνει την επανάσταση του. Σου βγάζει την γλώσσα έξω και σου λέει «αυτά που ήξερες από μένα να τα ξεχάσεις».

Κάνει πράγματα που του έχεις απαγορεύσει ρητά, πράγματα που χλεύαζες, σκίζει όλα τα ΜΗ, εκστασιάζεται με το να πηδάει τα όχι, κάνει θόρυβο, σε ξεφτιλίζει και το χειρότερο είναι ότι αντιλαμβάνεσαι ότι ΔΕΝ έχεις κανένα έλεγχο κι ότι αυτός είναι ικανός να κάνει τα πάντα και κάτι παραπάνω.

Σπάει τους κανόνες, βρίζει τους άτυπους νόμους , γίνεται ανυπάκουος και γελάει σαρκαστικά. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ο εαυτός σου είναι απλά ένας…άγνωστος και ο μόνος τρόπος για να τον γνωρίσεις και να συμφιλιωθείς μαζί του είναι να του δείξεις κατανόηση. Είναι αυτή η στιγμή που αναθεωρείς τα πάντα στη ζωή σου, δίνεις μια και σπας το καλούπι, δίνεις μια μούντζα σε όσους σε κοιτάνε περίεργα, του βάζεις ωτοασπίδες να μην ακούει, τον αρπάζεις, κάνεις ένα τεράστιο άλμα δραπετεύεις από τη ζώνη ασφαλείας σου και λες «Ρε φίλε δεν στο είχα…που ήσουν τόσα χρόνια;» Εκεί τότε αρχίζεις να ζεις.

Αν λοιπόν σήμερα σηκώθηκες το πρωί και κατάλαβες ότι δεν σε αναγνωρίζεις να ξέρεις ότι αυτό είναι ευλογία, παρατήρησε λοιπόν τον καινούργιο σου εαυτό, διόρθωσε ότι δεν σου αρέσει κι αν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να διορθώσεις, μην τον κατακρίνεις πάρτον αγκαλιά και αδράξτε την μέρα… ζήστε την στιγμή… νιώστε το δευτερόλεπτο… αγαπήστε το τώρα! Κάντε τα «πρέπει» κομματάκια και πετάξτε τα σαν σερπαντίνες στο καρναβάλι του κόσμου.

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ...

ΥΓ1 "Όσο πιο ψηλά πετάμε τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ' αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν. Νίτσε

ΥΓ2 Κάνε κάθε μέρα ένα πράγμα που σε τρομάζει

YΓ3 Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορεί να είσαι

https://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w

Αφροδίτη Δερματά: Τελευταία Ενημέρωση

X