Αφροδίτη Δερματά
Τρίτη 22 Αυγούστου 2020
Σηκώνομαι από το κρεβάτι, η ώρα είναι δέκα, πίνω δυο γουλιές καφέ, φοράω το μαγιό μου, παίρνω την κόκκινη πετσέτα μου, ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Παρκάρω έξω από το εκκλησάκι του Άι Γιάννη, ανοίγω το πορτμπαγκάζ και βγάζω τα βατραχοπέδιλά μου, τη μάσκα μου και μια μικρή ψάθα. Η θάλασσα είναι «λάδι», βουτάω κατευθείαν στο δροσερό νερό. Έχω βάλει στόχο να δω τον βυθό της ακτογραμμής μέχρι τα «Σκαλάκια». Ξεκινάω, ακούω την ανάσα μου και τους ήχους του βυθού, νιώθω σαν να ταξιδεύω σε έναν άλλο κόσμο. Στη διαδρομή συναντάω κοπάδια από μαύρα ψαράκια και αχινούς. Ο βυθός κάθε τόσο αλλάζει. Τα βότσαλα διαδέχονται την άμμο και τα βράχια και πάλι από την αρχή. Ο θαλάσσιος διαλογισμός μου «σπάει» από τις συζητήσεις του κόσμου όταν φτάνω σε μπανιέρες (μικρές παραλίες). Περνάω το «Μαδέρι», τη «Συκιά» και τελικά φτάνω στα «Σκαλάκια». Στην ακτή κάθεται μια μαμά με τα παιδάκια της. Μοιάζει με τουρίστρια. Αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουν να κάνουν μπάνιο εκεί αφού τα βότσαλα είναι τεράστια, γλιστερά και έχει και αχινούς. Παίρνω τον θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής, έχει αρχίσει να φυσάει και σηκώνει κυματάκι. Φτάνω στον Άι Γιάννη, κάθομαι στη διπλωμένη ψάθα μου, μια κυρία προσπαθεί να μου πιάσει την κουβέντα, γκρινιάζει ότι είναι κρύο το νερό, αλλά εγώ θέλω σιωπή, της χαμογελάω γνεύοντας καταφατικά, αποφεύγοντας με τρόπο το ενδεχόμενο να πάει παραπέρα η συζήτηση. Ευτυχώς σιγά-σιγά απομακρύνεται κολυμπώντας. Κοιτάω γύρω μου απολαμβάνοντας κάθε λεπτομέρεια του τοπίου, μαζεύω αργά εικόνες, φυλακίζω την αίσθηση για να την πάρω μαζί μου. Αλλιώς πώς θα βγει ο χειμώνας;
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2020
Έχει περίπου πέντε μέρες να έρθουν οι γυμνές πατούσες μου σε επαφή με τη γη και τη θάλασσα. Ξέρω τι μέρα είναι, κοιμάμαι πριν από τις 12, έχω αρχίσει και κοιτάω ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ρολόι μου, τις περισσότερες ώρες της ημέρας βρίσκομαι μπροστά από τον υπολογιστή, έχω αρχίσει να γεμίζω την ατζέντα με δουλειές που έχω να κάνω, κι αυτό είναι μόνο η αρχή, δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα ακολουθήσει. Φθινόπωρο σού λέει, τελείωσε η ελευθερία σου, τα κεφάλια μέσα, άσε τις θάλασσες να υπάρχουν στις φωτογραφίες και κολύμπα στις υποχρεώσεις. Τώρα, τι φθινόπωρο είναι αυτό με κοντά 50 βαθμούς Κελσίου, αυτό είναι άλλο θέμα.
Πάω να πέσω, φθίνω κι εγώ όπως οι οπώρες που επιστρέφουν στο χώμα για να ξαναγεννηθούν την άνοιξη που θα ξαναξυπνήσει η φύση. Ειδικά τα απογεύματα και τα βράδια νιώθω μια μικρή, ανεπαίσθητη θλίψη να με περικυκλώνει. Αν της το επέτρεπα, θα μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς. Δεν την αφήνω όμως, παίρνω το ποδήλατό μου και φεύγω, προσπαθώντας να αγγίξω και πάλι αυτή την αίσθηση της ελευθερίας των διακοπών. Φθινόπωρο, λοιπόν, η εποχή της μετάβασης και της μετάπτωσης. Εμπεριέχει ετυμολογικά την έννοια της πτώσης. Πτώση της θερμοκρασίας (θα έρθει, πού θα πάει), πτώση των φύλλων, πτώση των βροχών, πτώση του φωτός, πτώση του εαυτού μας στο κενό. Όλα φθίνουν, πεθαίνουν για να ξαναγεννηθούν, κάνουν τον κύκλο τους. Σε αντίθεση με εμάς που παλεύουμε με νύχια και με δόντια να μείνουμε άφθαρτοι, η φύση παραδίνεται άνευ όρων στη φθορά.
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2020
Ανοίγω την ατζέντα μου και σημειώνω. Το πρώτο μάθημα πρακτικής φιλοσοφίας ξεκινάει την Πέμπτη, την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου έρχεται μια φοβερή βραβευμένη παράσταση από Αθήνα και στις 22 Σεπτεμβρίου έρχεται ο Παυλίδης στο Σκαλί, μπαίνω στον υπολογιστή και κλείνω εισιτήρια. Ένα βράδυ θέλω να πάω και σε ένα μαγαζί που μου πρότειναν με αυθεντικά βαυαρέζικα λουκάνικα και μπίρες που άνοιξε στο πάρκο και σ’ εκείνο το μπαράκι με τα απίθανα κοκτέιλ με gin, και μια εκδρομή για ψήσιμο στο βουνό, θέλω να πάω και στον Ορφέα στο κέντρο πριν αρχίσουν τα κρύα, παίζει ωραία live μουσική, θέλω να περπατήσω και σ’ ένα μονοπάτι της φύσης μόλις πέσει λίγο η ζέστη, και να δω τους φίλους μου, είμαι απαράδεκτη δεν τους έχω πάρει ακόμα τηλέφωνο απ' όταν ήρθα, να κάνω και ένα κάμπινγκ στο βουνό -δεν έχω κάνει ποτέ- και να κάνω βουτιές από τα βράχια στο Κάβο Γκρέκο.
Θέλω να κάνω ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά…
