Αφροδίτη Δερματά
Τις τελευταίες μέρες ένα μικρό, ευγενικό, σχεδόν ανεπαίσθητο μιάου τριγυρνάει στο σπίτι μου και χαϊδεύει απαλά τα αφτιά μου. Τη λένε Μίλι και δεν έχει καμία σχέση με το πράσινο (αστειάκι αφροδιτίσιο, αν το άκουγαν τα παιδιά μου, θα μου έλεγαν θυμωμένα «ΕΛΕΟΣ… ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΣΤΕΙΑ»). Η Μίλι λοιπόν είναι γκριζοκαφετιά με ρίγες και μοιάζει με τιγράκι. Εγώ ήθελα να τη βγάλω Κούλα από το γλυκούλα αλλά τα παιδιά θεώρησαν ότι ως νονά έχω αποτύχει παταγωδώς από την ημέρα που τους πρότεινα να βγάλουμε το σκυλί μας Κώστα ή Σκύλο και μου αφαίρεσαν κάθε δικαίωμα στην επιλογή του ονόματος. Οπότε το Μίλι ήταν σχεδόν δικιά τους απόφαση.
Το μικρό μας το γατί έχει γίνει μέλος της οικογένειας από την πρώτη στιγμή που ήρθε. Νιώθει σαν το σπίτι του, κλαίει λιγάκι όταν φεύγουμε, γκρινιάζει όταν μαγειρεύω και δεν της δίνω μεζέ -γιατί θέλει συνεχώς να τρώει-, τα βράδια κοιμάται αγκαλιά με την κόρη μου, το πρωί κυνηγάει και δαγκώνει απαλά τα δάχτυλά της για να την ξυπνήσει και τα βράδια που έχει όρεξη για παιχνίδια κυνηγάει μικρά μπαλάκια από αλουμινόχαρτο στο σαλόνι. Έχει κι ένα ανεξήγητο βίτσιο, δεν της αρέσει με τίποτα να μπαίνουμε στο μπάνιο, πανικοβάλλεται και κλαίει ακατάπαυστα, αλλά ούτε να την παίρνουμε μαζί μας όταν μπαίνουμε. Γενικά αντιπαθεί, σαν τον διάολο το λιβάνι, το εν λόγω δωμάτιο. Μόλις τελειώσω τις δουλειές και ξαπλώσω στον καναπέ, ανεβαίνει πάνω μου, πλησιάζει αργά το πρόσωπό μου και μου λέει ένα μικρό ναζιάρικο «μιάου» -γατίσιο σ’ αγαπώ- με τη γλυκιά της φωνούλα. Μόνο η Τσίλη δεν την έχει αποδεχτεί ακόμα και επειδή είναι και δύσκολη ως χαρακτήρας θα αργήσει σίγουρα να την αποδεχτεί. Η Τσίλη είναι η μεγάλη μου η γάτα. Την έχω 6 χρόνια τώρα. Η κατατρεγμένη από τη μοίρα και την άδικη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα, Τσίλη, βρέθηκε παρατημένη στα σκουπίδια, ταΐστηκε με μπιμπερό, και αφού μεγάλωσε λίγο ήρθε σπίτι μου. Φοβητσιάρα εκ γενετής, όταν μου την έφεραν την έβγαλε σχεδόν δυο μέρες κρυμμένη πίσω από τον καναπέ και μετά από κάνα δυο τραβήγματα ουράς που υπέστη από τον γιο μου, που τότε ήταν ίδιος ο Ντένις ο Τρομερός, αποφάσισε να κρατάει για καλό και για κακό τις αποστάσεις. Δεν μας πολυπλησίαζε και όταν τελικά ένιωθε έντονη την ανάγκη να χαϊδευτεί και να αισθανθεί λίγη σωματική επαφή, ερχόταν πάνω μας με το χρονόμετρο, στα πέντε λεπτά ακριβώς εξαφανιζόταν. Τον Ντένις εν τω μεταξύ δεν τον πλησίαζε ούτε στα πέντε μέτρα. Σκυλιά, γατιά και γενικά φιλοξενούμενους δεν πολυγουστάρει η Τσίλη, θέλει την ησυχία της, επίσης δεν της αρέσει το σεσουάρ, το σκουπιδιάρικο, το πλυντήριο, ο σκύλος του γείτονα, ο βήχας, το φτάρνισμα, η φασαρία, τα χοροπηδηχτά και τώρα τελευταία και αυτό το ύπουλο μικρό τέρας που ακούει στο όνομα Μίλι και ξαφνικά βρέθηκε μέσα στα πόδια της.
Όπως και να έχει, εγώ πλέον έχω καταλήξει ότι οι γάτες είναι τα αγαπημένα μου ζώα. Είναι σαν να έχουν έρθει από έναν άλλο πλανήτη, είναι τρελές, έχουν προσωπικότητα, είναι αυτόνομες και έχουν έναν μαγικό τρόπο να απορροφούν όλη την αρνητική ενέργεια που μπορεί να έχεις κουβαλήσει στο σπίτι. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που η καθημερινότητά μου έχει γίνει σκληρή και αδυσώπητη από τις υποχρεώσεις, μόλις βάλω το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού και αντικρίσω τη φατσούλα της Μίλι να με υποδέχεται με αυτή τη γλυκιά φωνή, είναι σαν να καθαρίζω αυτόματα από οτιδήποτε τοξικό μπορεί να κουβαλούσα μαζί μου και ανυπομονώ να αφήσω ότι κρατάω στα χέρια μου για να την πάρω αγκαλιά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρευαν τις γάτες. Αυτοί οι ολιστικοί θεραπευτές μπορούν να καταπολεμήσουν την κατάθλιψη, το άγχος και το στρες με τον πιο όμορφο και φυσικό τρόπο. Για σκέψου τελικά μήπως μπορείς κι εσύ να σώσεις κάποιο γατί και να σωθείς…
