ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι

Αφροδίτη Δερματά

Αφροδίτη Δερματά

Χειμώνας του  1994. Fly μπουφάν, μπορντό martins και ψηλόμεσα ξεφτισμένα τζιν με μαύρη δερμάτινη ζώνη. Είναι μεσημέρι γύρω στις 12, στεκόμαστε έξω από το Famous με την παρέα και η μουσική βαράει δυνατά. Ο Ηλίας με κοιτάει και τραγουδάει «Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας». Γελάω, πιάνω κι εγώ τον στίχο και χοροπηδάω, τραγουδάμε μαζί καθώς μπαίνουμε μέσα.

Το Famous ήταν ένα σκοτεινό μπαράκι που άνοιγε τις πόρτες του από το πρωί. Από εκείνα τα απαγορευμένα καταγώγια που γίνονταν ιδανικά στέκια για επαναστάτες έφηβους με ροκ ψυχές. Απάγκιο για όλες τις ανησυχίες μας και για την επαναστατική διάθεση των τρελαμένων ορμονών μας. Μια γωνιά για να ξαποστάσουν εκείνα τα  παιδιά που μια φλόγα έκαιγε μέσα τους και δεν μπορούσαν να βρουν ησυχία ούτε και να συμβιβαστούν με νόμους και κανόνες. Για εμάς, τα αλλιώτικα παιδάκια.

Οι φωνές του Παυλίδη, του Αγγελάκα, του Σιδηρόπουλου, του Παπακωνσταντίνου των Metalica, των Pink Floyd, των Guns n Roses, περιφέρονταν στον σκοτεινό χώρο παρέα με ένα ντουμάνι από καπνό. Ένιωθες ότι το σκηνικό από μόνο του ήταν απαγορευμένο για ένα 16χρονο παιδί κι αυτό το έκανε πιο ελκυστικό.  

Τα χρόνια πέρασαν και ξαφνικά βρεθήκαμε στο καλοκαίρι του 2019 σκορπισμένοι και συμβιβασμένοι, εγκλωβισμένοι σε κανόνες, νομοταγείς και υποταγμένοι στα πρέπει της κοινωνίας. Κάποιες ταξιδιάρες ψυχές βιάστηκαν να φύγουν και τις αποχαιρετήσαμε νωρίς. Οι υπόλοιποι μείναμε εδώ, βάζουμε το ξυπνητήρι στις 7, αγοράζουμε espresso freddo σκέτο, κάνουμε αναλύσεις αίματος, παίρνουμε δάνεια, διαβάζουμε ειδήσεις, βάζουμε δόσεις στις πιστωτικές κάρτες, φιλοσοφούμε και ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε την ευτυχία και την αλήθεια μας. Κάποιες φορές ξυπνάμε τον ροκ ασυμβίβαστο εαυτό μας, τού φοράμε all star και σκισμένο τζιν και τον πάμε στις συναυλίες. Αυτός παρακολουθεί αγουροξυπνημένος τον Αγγελάκα και τον Παυλίδη και νοσταλγεί τα χρόνια εκείνα που μπροστά του απλωνόταν ένας άγνωστος κόσμος και θυμωμένα προσδοκούσε να τον κατακτήσει. Νοσταλγεί ερημικές παραλίες, κιθάρες,  μηχανές μεγάλου κυβισμού, μπερδεμένα μαλλιά από τον αέρα, τζούρες από τσιγάρο και την ελευθερία της νιότης.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά και στη σκηνή οι ίδιοι ροκάδες, οι ποιητές της εφηβείας σου. Τούς υποδέχεσαι με μια υπόκωφη θλίψη. Τα χρόνια περνούν γρήγορα κι εσύ φοράς τα καλά σου και τα διασχίζεις, θέλοντας η μη. Τα σκισμένα τζιν είναι καλά κρυμμένα στο χρονοντούλαπο κι αυτοί που έφυγαν καλά κρυμμένοι στην καρδιά σου. Εσύ παρέα με τα τραγούδια παρατηρείς και κάνεις τον απολογισμό σου. Μετράς ποιοι έφυγαν, ποιοι ήρθαν, προσθέτεις, αφαιρείς, βγάζεις το άθροισμα και βλέπεις πως σού μένει μόνο ο εαυτός σου. Συνειδητοποιείς, λοιπόν, πως η ζωή μοιάζει με τη φλόγα ενός αναπτήρα σε μια συναυλία, η οποία στέκεται τρέμοντας απέναντι από τις ροκ μελωδίες του Παυλίδη και του Αγγελάκα. Εν τω μεταξύ, εσύ είσαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι και ένα λιωμένο παγωτό σου κολλάει στο χέρι ενώ ψάχνεις να βρεις λίγη γαλήνη. Τελικά τι είναι η γαλήνη;

Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου,
λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη. Ξύλινα Σπαθιά

https://www.youtube.com/watch?v=suv01EwMtgo

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Αφροδίτη Δερματά: Τελευταία Ενημέρωση

X