Αφροδίτη Δερματά
Το ραδιοφωνάκι παίζει κλασική μουσική. Είναι χειμώνας, κάνει κρύο αλλά η μπαλκονόπορτα της κουζίνας δεν σταματάει να ανοιγοκλείνει. Η κυρία Νίτσα μαγειρεύει και κάθε τόσο πρέπει να βγαίνει είτε για να πάρει κρεμμύδια και πατάτες είτε για να πετάξει τα σκουπίδια που μαζεύονται. Τα χέρια της είναι όλο πληγές από τις χιονίστρες, οι κρέμες δεν μπορούν να κάνουν κάτι παρά να απαλύνουν για λίγο τον πόνο. Με το που χειμωνιάσει κάθε φορά τα ίδια, τα δάχτυλά της φουσκώνουν, γεμίζουν πληγές και μετά σκάνε. Αυτή, όμως, δεν σταματάει να ζει αλλά ούτε και να μαγειρεύει. Αύριο φεύγει η εγγονή της για Αγγλία, πώς θα μπορούσε να μη μαγειρέψει; Με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να της δώσει όλη αυτή την αγάπη που έχει μέσα της. Άλλωστε όσα μπαχαρικά και να βάλεις στα φαγητά η αγάπη είναι αυτή που τα νοστιμεύει.
Την κυρία Νίτσα τη γνώρισα στο γυμναστήριο. Είναι μια γλυκιά, υπερβολικά αδύνατη, ηλικιωμένη κυρία με όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και καρέ γκρι μαλλιά. Τα βήματά της είναι αργά και το βλέμμα της γεμάτο γλύκα. Πάει γυμναστήριο σχεδόν κάθε πρωί και είναι στην πρώτη γραμμη της μάχης στα ομαδικά μαθήματα. Όταν κατά τη διάρκεια του μαθήματος αισθάνομαι ότι δεν αντέχω άλλο και θέλω να τα παρατήσω, την κοιτάω και σκέφτομαι «ντροπή σου, άσ’ τα αυτά και συνέχισε». Το λέει η καρδούλα της. Όταν τη γνώρισα της έδωσα συγχαρητήρια γι’ αυτή την εκπληκτική πειθαρχία της και μου απάντησε «Μα τι να κάνω τα πρωινά, Αφροδίτη μου, να πηγαίνω για καφέδες;». Έχει δίκιο, και πόσους καφέδες να πιεις σ’ αυτή τη ζωή και πόσα να πεις σε αυτούς τους καφέδες πια; Και τι το ιδιαίτερο έχουν να σου δώσουν; Το γυμναστήριο τουλάχιστον την κρατάει ζωντανή. Κι ας γυμνάζεται με γάντια γιατί τα χέρια της είναι γεμάτα πληγές από τις χιονίστρες, και ας περπατάει αργά γιατί έχει κάποιους τραυματισμούς λόγω ηλικίας και κληρονομικότητας. Τα οφέλη της γυμναστικής, όμως, είναι δεκάδες κι αυτή δεν το βάζει κάτω. Τα διεκδικεί και τα κερδίζει καθημερινά, όπως διεκδικεί και κερδίζει τη ζωή.
Η κυρία Νίτσα επίσης διαβάζει πολύ, αλλά και γράφει. Έχει εκδώσει και 2 βιβλία. Το ένα με ποιηματα. Οι πληγές στα χέρια δεν την εμποδίζουν ούτε να γράφει αλλά ούτε και να διαβάζει. Επίσης βλέπει και τηλεόραση. Αλλά όχι βλακείες (όπως λέει), μόνο τις ενημερωτικές εκπομπές. Αυτές που έχουν κάτι να τη διδάξουν. Γιατί ξέρει το μυστικό: «όταν φροντίζεις το σώμα και το πνεύμα σου, αυτά μένουν δίπλα σου, δεν σε εγκαταλείπουν». Γερνάνε, δεν είναι ότι δεν γερνάνε, αλλά γερνάνε όμορφα και με αξιοπρέπεια.
Όταν μεγαλώσω, λοιπόν, θέλω να γίνω σαν την κυρία Νίτσα. Θέλω να μπαινοβγαίνω στην κουζίνα μου και να μαγειρεύω νόστιμα φαγητά πασπαλισμένα με μπόλικες δόσεις αγάπης ακούγοντας στο ραδιοφωνάκι μου κλασική μουσική. Θέλω να γράφω και να διαβάζω πολύ. Θέλω να πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο και να είμαι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Θέλω να έχω βρει την απάντηση στην ερώτηση «Γιατί πέρασα από εδώ;».
Αφιερωμένο σε όλες τις κυρίες Νίτσες που το λέει η όμορφη ψυχούλα τους!
