ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Τα χρυσά πέδιλα που άλλαξαν χρώμα

Κάνω φανταστικούς διαλόγους και τσακώνομαι με τον διευθυντή του καταστήματος παπουτσιών.

Αφροδίτη Δερματά

Αφροδίτη Δερματά

Είναι Σεπτέμβρης, Σάββατο πρωί κατεβαίνω με το μετρό στο Σύνταγμα. Είμαι νυσταγμένη και θυμωμένη, έχω την αίσθηση ότι δεν έχω κοιμηθεί όλη τη νύχτα. Κάνω φανταστικούς διαλόγους και τσακώνομαι με τον διευθυντή του καταστήματος παπουτσιών. Η στιχομυθία που λαμβάνει χώρα στον εγκέφαλο μου εδώ και 24 ώρες έχεις ως εξής:

- Καλημέρα πήρα αυτά τα παπούτσια τέλη Ιουλίου και ξαφνικά άλλαξαν χρώμα. Ήρθα αρχές Αυγούστου να μου τα αλλάξετε αλλά ο υπάλληλος σας μου είπε ότι δεν υπάρχει δικαίωμα αλλαγής επειδή τα έχω φορέσει.  
- Συγγνώμη κυρία μου δεν μπορούμε να σας τα αλλάξουμε. Έχει περάσει ήδη ενάμισης μήνας από όταν τα αγοράσατε.
- Μα ήρθα και πριν ένα μήνα,  τον Αύγουστο,  και ο πωλητής μου είπε ότι δεν κάνετε αλλαγές και ότι το εργοστάσιο είναι κλειστό για να μου τα διορθώσετε.
- Τι να σας πω. Δεν μπορώ να σας τα αλλάξω μετά από τόσο καιρό.
- Μα είναι άδικο κύριε μου εγώ τα πήρα για χρυσά, τα φόρεσα μια φορά και έγιναν μπρονζέ.
- Κάτι θα τους ρίξατε πάνω.
- Σας ορκίζομαι, δεν έχω ρίξει τίποτα. Και να είχα ρίξει δηλαδή μιλάμε για πέδιλα τα οποία κοστίζουν 120 ευρώ κανονικά θα έπρεπε να είναι ανθεκτικά.
- Τι να σας πω, δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε.
-Ωραία λοιπόν θα απευθυνθώ στην προστασία του καταναλωτή. Θα σας καταγγείλω, θα σας ξεμπροστιάσω στο Facebook. Είσαστε απαράδεκτοι.

Θυμώνω, εξοργίζομαι, νιώθω τα μηνίγγια μου να ετοιμάζονται να εκραγούν.  Είμαι έτοιμη να κάνω μεγάλο σαματά. Αν βγουν αληθινές οι προβλέψεις μου και ο κανονικός διάλογος εξελιχθεί όπως ο φανταστικός εχθές το βράδυ, θα του πετάξω τα πέδιλα στο κεφάλι και θα φύγω. Όχι δεν θα το κάνω, θα φύγω απλά πολύ τσαντισμένη και θα νιώθω ότι θα με πνίγει το άδικο. «Επόμενος σταθμός Ευαγγελισμός» ακούγεται από τα μεγάφωνα. Όσο πλησιάζω στο Σύνταγμα η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά, νιώθω ότι θα εκραγεί.   Με συμβουλεύω να μην είμαι καθόλου ευγενική, να μπω στο μαγαζί, να πάρω το πιο αυστηρό μου ύφος και να απαιτήσω με έντονη φωνή και βλέμμα να μου τα αλλάξουν. Αν μου πουν όχι όμως θα εκνευριστώ, μπορεί να χάσω και τα λόγια μου, μπορεί και να αρχίσω να φωνάζω και να με κοιτάνε όλοι. Δεν θα με νοιάζει όμως, μπορεί και να με νοιάζει λίγο και να ντραπώ. Κι αν με πετάξουν έξω από το μαγαζί; Αυτοί θα γίνουν ρεζίλι, θα τους γράψω στις εφημερίδες. «Επόμενος σταθμός Σύνταγμα» ακούγεται η φωνή από το μεγάφωνο και διακόπτει τις εξοργισμένες σκέψεις μου.  Βγαίνω από το μετρό και ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες γρήγορα, μέσα μου βράζω. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με τον φανταστικό διάλογο και τις εικασίες να έχουν βάλει πυρκαγιά στον εγκέφαλό μου, βρίσκομαι στην πλατεία Συντάγματος. Περνάω την διάβαση και κατηφορίζω την Ερμού. Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά, κοιτάω τριγύρω τον κόσμο χωρίς να τον βλέπω.

Φτάνω στην βιτρίνα του μαγαζιού. Πάω στο πλάι, ανασκουμπώνομαι, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Πλησιάζω έναν νεαρό. «Φώναξε μου τον διευθυντή του μαγαζιού» του λέω «Εγώ είμαι»  μου απαντάει.   «Κοιτάχτε να δείτε» του λέω με έντονο ύφος «Πήρα αυτά τα πέδιλα για χρυσά τα φόρεσα μια φορά, τα έβαλα στο κουτί χρυσά και όταν τα έβγαλα μετά από τρεις εβδομάδες για να τα ξαναφορέσω είχαν γίνει μπρονζέ». «Α ναι,  είναι προβληματική αυτή η παρτίδα» μου απαντάει «συγγνώμη για την ταλαιπωρία, διαλέξτε όποιο άλλο ζευγάρι θέλετε». «Αυτό ήταν;» του λέω… «τόσο απλά;» μου χαμογελάει ευγενικά και μου γνέφει καταφατικά.  Παίρνω μια ανάσα ανακουφισμένη και διαλέγω το καινούργιο μου ζευγάρι πέδιλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν την περίμενα με τίποτα αυτή την εξέλιξη.  Τσάμπα το ξενύχτι και οι φανταστικοί διάλογοι που έκανα το προηγούμενο βράδυ. Τσάμπα όλη αυτή η ενέργεια που έφαγα να τσακώνομαι και να βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους για να βρω το δίκιο μου. Ανηφορίζω την Ερμού κρατώντας του κουτί με τα καινούργια μου παπούτσια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και νιώθω και λίγο χαζή. Στο σήμερα, δέκα χρόνια μετά δεν θα είχα μπει στην διαδικασία φανταστικών διαλόγων και φανταστικών τσακωμών. Θα είχα τσακωθεί εξ αρχής και θα είχα απαιτήσει να μου αλλάξουν τα πέδιλα την πρώτη φορά που πήγα, δεν θα είχα αφήσει κανένα περιθώριο άρνησης. Δέκα χρόνια πώς αλλάζουν τελικά τον άνθρωπο...

Αφροδίτη Δερματά: Τελευταία Ενημέρωση

X