Αφροδίτη Δερματά
Είναι Τετάρτη απόγευμα, είναι αργία, ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, κάθομαι στην βεράντα με μια ζακέτα λεπτή, σε άλλη περίπτωση είμαι σίγουρη ότι θα βρισκόμουν σε μια παραλία και μπορεί να έκανα και την πρώτη μου βουτιά. Όμως είμαι εδώ, όλη μέρα στο σπίτι, δεν μπορώ να πάω πουθενά. Από το πρωί έχω κάνει γυμναστική, έχω μαγειρέψει υγιεινότατα pan cakes με βρώμη μπανάνα και μέλι, έχω φτιάξει -όχι και τόσο υγιεινά- τρουφάκια με σοκολάτα, τσιπούρες στον φούρνο, ένα μπρόκολο, πατατοσαλάτα, έχω πλύνει πιάτα, έχω ξαναπλύνει πιάτα, έχω διαβάσει, έχω φάει έχω ξαναφάει, έχω κοιμηθεί και τώρα είμαι εδώ και περιμένω να νυχτώσει για να φύγει μαζί με την μέρα και η θλίψη του απογεύματος. Χαζεύω στο κινητό μου τις φωτογραφίες του καλοκαιριού μπας και αλλάξει η διάθεση μου. Καθώς τις κοιτάω αναλογίζομαι πόσο όμορφο ήταν το περσινό καλοκαίρι, ίσως από τα πιο όμορφα της ζωής μου. Πέφτω σε μια έντονη γεμάτη χρώματα φωτογραφία, φοράω ένα μαύρο πλεκτό μπλουζάκι με τιράντες, μια φούστα αέρινη με μπλε και μαύρες αποχρώσεις, κάθομαι στον κόκκινο καναπέ που είναι στην βεράντα του σπιτιού στην Ερμιόνη και είμαι πανέτοιμη για το πανηγύρι του χωριού. Φοράω κόκκινο κραγιόν –ασορτί με τον καναπέ- και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι δυο νότες. Είναι το κόσμημα του περσινού καλοκαιριού.
Τα τελευταία χρόνια έχω μια μικρή συνήθεια. Το κάθε καλοκαίρι μου θέλω να χαρακτηρίζεται από ένα κόσμημα. Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαίρι στην Σύμη. Εκεί, όπως έκανα βόλτα στο λιμάνι εντόπισα ένα πολύ όμορφο μαγαζάκι με χειροποίητα κοσμήματα. Μπήκα μέσα και μετά από αρκετή ώρα αφού γνωρίστηκα με τις ιδιοκτήτριες, έμαθα την ιστορία του μαγαζιού, εντόπισα ένα χειροποίητο ξύλινο κόκκινο σπιράλ βραχιόλι. Δεν ήμουν σίγουρη αν το ήθελα και βγήκα έξω να κάνω μια βόλτα για να δω πόσο το σκέφτομαι και πόσο μου λείπει. Καθώς περπατούσα στο λιμάνι συνειδητοποίησα ότι αυτό το βραχιόλι ήταν φτιαγμένο για μένα, μέσα στο επόμενο δεκάλεπτο η ιδιοκτήτρια το τοποθετούσε σε ένα χάρτινο τσαντάκι κι εγώ περίμενα περιχαρής τα ρέστα μου . Ήταν το βραχιόλι εκείνου το καλοκαιριού, όποτε το φοράω θυμάμαι εκείνες τις διακοπές και το λιμανάκι της Σύμης. Έτσι κάπως έγινε η αρχή. Από τότε κάθε καλοκαίρι έχει το κόσμημά του. Ένα κολιέ με μώβ κοχύλια από την Κρήτη θυμίζει το καλοκαίρι του 2016, ένα ζευγάρι κόκκινα σκουλαρίκια από την Σίφνο θυμίζει το καλοκαίρι του 2015, ένα ασημένιο βραχιόλι που φοριέται στο μπράτσο από το Καστελόριζο θυμίζει το καλοκαίρι του 2017, ένα κοχυλένιο βραχιόλι για το πόδι από τις Σπέτσες θυμίζει το καλοκαίρι του 2014, ένα πράσινο μακρύ κολιέ με μια μεγάλη πράσινη μαργαρίτα από το Ναύπλιο θυμίζει το καλοκαίρι του 2018.
Το προηγούμενο καλοκαίρι είχα την τύχη να γυρίσω αρκετά μέρη. Τρεις μέρες πριν τελειώσουν οι διακοπές μου συνειδητοποίησα ότι δεν είχα βρει ακόμα το κόσμημα του καλοκαιριού. Ενα πρωί καθώς έκανα το πρωινό μου περπάτημα γύρο από την Ερμιόνη είδα στο λιμάνι ένα μαγαζί με κοσμήματα. Ένιωθα ότι τελείωνε ο χρόνος και έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω το κόσμημα για το καλοκαίρι του 2019. Η πίεση του χρόνου με άγχωσε και δυσκολευόμουν να διαλέξω. Δοκίμαζα διάφορα δαχτυλίδια και αποφάσισα να πάρω κάποιο να τελειώνουμε μιας και άρχισε να μεσημεριάζει και ντρεπόμουν και την πωλήτρια που στεκόταν τόση ώρα και με περίμενε. Λίγο πριν πληρώσω, σκέφτηκα να κάνω άλλον έναν γύρο στο μαγαζί μήπως τελικά βρω αυτό το κάτι καλύτερο που θα κάνει την καρδούλα μου να χτυπήσει λίγο πιο έντονα. Το μάτι μου έπεσα στα σκουλαρίκια νότες. Ένιωσα την ένταση που ήθελα. Αυτά είναι φτιαγμένα για εμένα σκέφτηκα. Είναι το κόσμημα του καλοκαιριού του 2019. Τα πλήρωσα και έφυγα ευτυχισμένη και τώρα ακόμα όποτε τις φοράω νιώθω ότι φοράω λίγο από την ευτυχία και την ανεμελιά του περσινού καλοκαιριού.
Αυτά λοιπόν τα κοσμήματα είναι ο μικρός μου θησαυρός και όποτε τα φοράω είναι σαν να στολίζομαι με την αύρα του καλοκαιριού. Μέσα στον εγκλωβισμό αυτών των ημερών, στις δύσκολες αυτές στιγμές κοιτώντας την φωτογραφία με τα σκουλαρίκια, συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει ο μικρός μου παράδεισος που βρίσκεται εκεί στην άκρη της Πελοπονήσου, πόσο μου λείπει το χωριό μου, η Ερμιόνη. Έτσι κλείνοντας σήμερα θέλω να κάνω μια ευχή, να είμαστε όλοι καλά και να έρθουν κι άλλα καλοκαίρια με θησαυρούς. Δεν με νοιάζει να γυρίσω τον κόσμο…θέλω όμως και φέτος να βρεθώ εκεί στο μικρό μαγαζάκι της Ερμιόνης για να αγοράσω το κόσμημα του φετινού καλοκαιριού, μόνο αυτό…
