Αφροδίτη Δερματά
Πάνε σχεδόν τρία χρόνια απ’ όταν χωρίσαμε. Τρία χρόνια που βγήκε με βία από τη ζωή μου. Για φαντάσου, ποιος, εγώ που δεν μπορούσα καν να διανοηθώ ότι θα ζήσω έστω μια στιγμή μακριά του, είμαι εδώ, είμαι καλά, ζω την καθημερινότητά μου, απολαμβάνω την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, την κάθε ανάσα μου σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Από πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου μαζί του, έτσι ένα απόγευμα Κυριακής που μάς γνώρισε η φίλη μου η Μαρία, λέω «εδώ είμαστε», έρωτας κεραυνοβόλος, αίσθηση μοναδική, ο απόλυτος εθισμός. Μια ανάσα και το σώμα μου μαζί του μουδιάζει. Τι αίσθηση, τι απόλαυση… Είπα να μετριάσω τα αισθήματά μου, να καταλαγιάσω τον ενθουσιασμό μου, αλλά ήταν αργά, το κακό είχε γίνει. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν από μια προηγούμενη ζωή. Ήταν μονόδρομος, δεν υπήρχε γυρισμός.
Πέρασαν μέρες, πέρασαν βράδια, πέρασαν χρόνια. Παντού μαζί. Ήταν η πρώτη σκέψη μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Δεν μπορούσα να μείνω στιγμή χώρια του, μόνο στην ιδέα έτρεμα, πάθαινα πανικό. Νόμιζα ότι αν κάποια στιγμή βγει από την ζωή μου, δεν θα έχει τίποτα νόημα. Η απουσία του θα σήμαινε την απόλυτη κατάθλιψη, δεν θα ήθελα να βγω, να πιω, να φάω, να ταξιδέψω, η καθημερινότητα θα ήταν ανούσια, άχρωμη, χωρίς έμπνευση. Κλείσαμε 23 χρόνια μαζί. Μια σχέση που μόνο έδινα, έδινα για να πάρω πίσω μια στιγμιαία δηλητηριασμένη απόλαυση. Εξαρτημένη πλήρως από μια σχέση μονόπλευρη. Κι έτσι ξαφνικά άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει, ξάπλωνα το βράδυ στο κρεβάτι μπουχτισμένη και καταβεβλημένη από την έντονη παρουσία του κι έλεγα «πέρασε άλλη μια μέρα που τάισα το τέρας με τον εαυτό μου». Έπαιρνα απόφαση ότι αύριο θα το τελειώσω. Ξυπνούσα, σηκωνόμουν και μόλις κατέβαζα τα πόδια μου από το κρεβάτι οι σκέψεις αυτόματα άλλαζαν, «όχι σήμερα, δώσε του άλλη μια ευκαιρία, δεν είσαι έτοιμη να το αντιμετωπίσεις αυτό». Παράλληλα μελετούσα τον εχθρό που υπήρχε μέσα μου, πώς αντιδρούσε ο εαυτός μου με την ιδέα αυτής της απώλειας, ποιες ήταν οι ανασταλτικές σκέψεις που με κρατούσαν πίσω, ποιες ήταν οι δικαιολογίες που θα με κρατούσαν για πάντα βολεμένη στα μάγια του, πώς μπορούσα να τις πολεμήσω.
Ήταν Οκτώβρης του 2016. Κυριακή απόγευμα, καθόμουν στο μπαλκόνι μαζί του. Με θύμωναν οι απανωτές ήττες, με θύμωνε που άφηνα να ορίζει την καθημερινότητά μου, ήμουν εξοργισμένη με τον εαυτό μου, ένιωθα αδύναμη και λίγη. Αυτό ανυποψίαστο δίπλα μου όπως πάντα. Έτοιμο να ρουφήξει λίγη ακόμα από τη ζωή μου. Το κοίταξα και σκέφτηκα ότι είχε έρθει το τέλος, το αισθανόμουν ξεκάθαρα. Μέσα μου έβραζα. Ένιωθα δυνατή, απόλαυσα τα τελευταία λεπτά ηδονής μαζί του και αποφασισμένη το έδιωξα. Όχι από Δευτέρα, από ΤΩΡΑ έτσι όπως παίρνω όλες τις αποφάσεις στη ζωή μου. Δίαιτα από Παρασκευή, γυμναστήριο από Σάββατο, μια νέα ζωή από ΤΩΡΑ.
Το άλλο πρωί σηκώθηκα σαν ζόμπι από το κρεβάτι, έφτιαξα καφέ και καθώς εξαπλώθηκε η μυρωδιά του στον χώρο ένας κόμπος στάθηκε στον λαιμό μου. «Μού λείπει... Τώρα τι κάνω; Όχι, δεν θα με νικήσει» είπα. Απόλαυσα αργά κάθε γουλιά από τον ζεστό καφέ μου, φόρεσα φόρμα κι αθλητικά παπούτσια, βγήκα έξω κι άρχισα να τρέχω για να ξεφύγω από τις επιθετικές σκέψεις. Το φαντάστηκα σαν ένα τέρας, που ζούσε μέσα μου... Όσο δεν θα το τάιζα τόσο θα ψυχορραγούσε, μέχρι που κάποια στιγμή θα πέθαινε. Έπρεπε να αντέξω.
Κατάφερα να κατευθύνω τη σκέψη μου όπου θέλω εγώ. Εκεί που σκεφτόμουν ότι μού λείπει, αμέσως έπαιρνα μια φρέσκια ανάσα, χαμογελούσα και σκεφτόμουν τι όμορφη που είναι η ζωή χωρίς αυτό. Το αρνητικό το μετέτρεπα σε θετικό. Το όχι το έκανα ναι και το ναι όχι. Το σώμα μου και το μυαλό μου άρχισαν να καθαρίζουν. Στις τρεις μέρες ένιωθα καλύτερα, τα νεύρα και η θλίψη μειώθηκαν. Στον μήνα πάνω γιόρτασα τη μεγαλειώδη νίκη μου. Το τέρας πέθανε, δεν μού ζητούσε πια νικοτίνη. Όλα είχαν τελειώσει.
Τρία χρόνια χώρια, 1095 μέρες που δεν έχω πει τη φράση «να κάνουμε ένα τσιγάρο και να φύγουμε». 26.280 ώρες που το μυαλό μου είναι ελεύθερο απ’ αυτόν τον εθισμό, άπειρες στιγμές που δεν έχει δηλητηριαστεί το σώμα μου από ακετόνη, αρσενικό, βενζόλιο, φορμαλδεΰδη, μόλυβδο και πίσσα.
Θα μού πεις ότι όλοι θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, είτε καπνίζουμε είτε όχι. Θα σού πω ότι μού φτάνει που θα φύγω ελεύθερη, δεν θα ορίζει κανένα τσιγάρο το σώμα και το μυαλό μου. Θα σού πω επίσης ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου και όποτε σκεφτώ ότι κατάφερα να το «πετάξω» έξω από τη ζωή μου ένα μεγάλο νικητήριο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου, πιο αληθινό και ουσιώδες απ’ αυτό της πρώτης τζούρας νωρίς το πρωί που γεμίζει το μυαλό σου με την ψεύτικη αίσθηση της νικοτίνης. Και σού το λέω εγώ η εθισμένη από την πρώτη στιγμή, η παθιασμένη με την κάθε τζούρα. Βγάλε, λοιπόν, αυτή την ψευδαίσθηση της απόλαυσης από τη ζωή σου και θα με θυμηθείς. Δεν είναι το φιλαράκι σου, δεν είναι η παρέα σου, δεν είναι η παρηγοριά σου, είναι ένας ύπουλος εχθρός που σού χαμογελάει και σού τρώει τα σωθικά κλείνοντάς σου πονηρά το μάτι! Το φιλαράκι σου, η παρέα σου, η παρηγοριά σου είναι ο εαυτός και οφείλεις να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις με κάθε τρόπο. Να τού δώσεις και πάλι τη δυνατότητα να απολαμβάνει τις γεύσεις, να ανασαίνει ελεύθερα και να αντέχει να κινείται. Είσαι πιο δυνατός και -πίστεψέ με- μπορείς να το βγάλεις από τη ζωή σου ΤΩΡΑ.
Υ.Γ. 1: Μαζί μου στη μάχη ήταν και το βιβλίο του Allen Carr, «Ο εύκολος τρόπος να κόψεις το κάπνισμα».
Υ.Γ. 2: Μην το δοκιμάσεις ποτέ και μην το υποτιμάς, είναι το χειρότερο και το πιο ύπουλο ναρκωτικό.
