Αφροδίτη Δερματά
Είναι μια ανοιξιάτικη Κυριακή. Αυτή κατεβαίνει με ανάλαφρο βήμα σαν αερικό τα σκαλιά σιγοτραγουδώντας έναν σκοπό. Φοράει ένα άσπρο φόρεμα με πολύχρωμα κεντητά λουλούδια. Έχει δέρμα σταρένιο, μακριά καστανόξανθα μαλλιά, μεγάλα λαμπερά γαλαζοπράσινα μάτια, κερασένια χαμογελαστά χείλη και μυρίζει γαρδένια. Eίναι φωτεινή με απόκοσμη ομορφιά και αύρα που μαγνητίζει. Δεκάδες παιδιά την περιτριγυρίζουν και πιάνουν το φόρεμά της. Όλοι θέλουν να την αγγίξουν αλλά μόνο οι τρελοί και τα παιδιά τολμούν. Οι περισσότεροι τη φοβούνται, τη θεωρούν αλλόκοτη, ίσως επειδή δεν ξέρουν ότι δεν την ενοχλεί το να την αγγίζουν. Κάθονται και την κοιτάνε από μακριά να χάνεται ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα σε σπίτια, δέντρα, λουλούδια, ουρανό, φωνές και τραγούδια ώσπου κρύβεται για να εμφανιστεί ξαφνικά κάπου αλλού. Τη θέλουν αλλά νομίζουν ότι δεν είναι γι’ αυτούς, δεν τη δικαιούνται, έτσι σκύβουν το κεφάλι και προχωρούν χωρίς να κάνουν καν μια προσπάθεια να έρθουν κοντά της. Άλλοι κρύβουν τον πόθο τους γι’ αυτήν κακολογώντας την, λένε ότι είναι πρόστυχη και ότι είναι αμαρτία να την έχεις. Θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να την έχουν ούτε αυτοί αλλά ούτε και κανένας. Κάποιοι πάλι νομίζουν ότι πρέπει να την έχουν αποκλειστικά έτσι ώστε να κάνουν τους υπόλοιπους να ζηλεύουν. Οι πιο σοφοί και πιο ανοιχτόμυαλοι πιστεύουν ότι μια τέτοια ομορφιά θα πρέπει να τη μοιράζονται όλοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θέλουν να πάρουν μια γεύση από την αύρα της.
Πώς να μην τη θέλουν άλλωστε αφού περνάει για λίγο δίπλα σου και σε μαγεύει; Έπειτα εσύ εθίζεσαι, την ψάχνεις, την αναζητάς απεγνωσμένα στην κάθε μέρα που περνάει. Αυτή με ένα μαγικό τρόπο κρύβεται και εμφανίζεται αλλού. Μόλις την ανακαλύψεις εκεί που νομίζεις ότι την έχεις κατακτήσει… αυτή δραπετεύει και κρύβεται ξανά. Έτσι ξεκινάει πάλι η αναζήτηση, το μυαλό σου δουλεύει ασταμάτητα, στήνει κόλπα και παγίδες για να μπορέσεις να την πλησιάσεις και να την παγιδεύσεις. Μόλις χαλαρώσεις, τη βρίσκεις στην ευγνωμοσύνη για ό,τι έχεις. Τη συναντάς καθώς απολαμβάνεις και αγαπάς τον εαυτό σου. Καθώς διασκεδάζεις και καθώς ξυπνάς ξεκούραστος έπειτα από έναν καλό ύπνο. Εμφανίζεται τη στιγμή που συγχωρείς, όταν βοηθάς τους άλλους και όταν αγαπάς και απολαμβάνεις τη δουλειά σου. Λατρεύει να βρίσκεται στις υγιείς όμορφες σχέσεις και είναι δίπλα σου όταν πιστεύεις σε κάτι πιο μεγάλο από την καθημερινότητα.
Μια φορά θυμάμαι ότι την είχα συναντήσει ένα χειμωνιάτικο ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής σε ένα πάρκο καθώς διάβαζα το βιβλίο μου και ο γιος μου παραπέρα έπαιζε μπάλα με τον φίλο του. Ύστερα έφυγε τη στιγμή που έκλεινα την πόρτα στο αυτοκίνητό μου. Άλλη μια φορά την είχα συναντήσει μαζί με έναν νεαρό άντρα στον διάδρομο ενός νοσοκομείου την ώρα που του έδινα σακουλάκι με κύτταρα μυελού των οστών. Την έχω συναντήσει σε ένα φιλί και σε ανθισμένα λουλούδια. Σε ένα ποτήρι κρασί. Σε ένα ποτάμι που ρέει. Την έχω συναντήσει μαζί με τη φίλη μου την ώρα που της έδινα χρήματα σε μια δύσκολη oικονομικά περίοδο της ζωής της. Την έχω συναντήσει όταν μου έδιναν χρήματα σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο της ζωής μου. Την ώρα που πήρα αλλά ακόμα πιο πολύ την ώρα που έκανα ένα όμορφο δώρο. Όταν έχω βοηθήσει και όταν έχω βοηθηθεί. Σε όμορφες συζητήσεις, στο άκουσμα μιας ωραίας μελωδίας. Σε μια παραλία στη Σκόπελο καθώς βουτούσα στη θάλασσα από έναν ψηλό βράχο. Σε μια βάρκα στη Μυτιλήνη, σε ένα πανηγύρι, σε μια θαλάσσια σπηλιά στο Καστελόριζο. Στα χαζά αστεία που έκανα με έναν φίλο και γελάσαμε μέχρι να μας κοπεί η ανάσα. Βρίσκεται πάντα εκεί όπου υπάρχει αγάπη. Η ευτυχία, λοιπόν, βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε όλα τα πράγματα. Φτάνει να ξέρεις πώς να τη βγάλεις.
Είθε οι πάντες, τα πάντα, να είναι ευτυχισμένα.
Είθε οι πάντες, τα πάντα, να είναι χωρίς ασθένεια.
Είθε όλα τα δημιουργήματα να έχουν ευημερία.
Κανένας να μην είναι σε δυστυχία καμιάς λογής.
Υ.Γ. Να θυμάσαι ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο. Με μια ματιά, μια λέξη, μια πράξη! Προσπάθησέ το κι εσύ δώσε έναν λόγο στον συνάνθρωπό σου για να χαμογελάσει, κάνε τον χαρούμενο… Να είσαι σίγουρος ότι στο τέλος της ημέρας κερδισμένοι θα είστε και οι δυο!
