Δημήτρης Λοττίδης
Η εποχή που ζούμε είναι συναρπαστική απ’ όλες τις απόψεις. Βιώνουμε την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, με επίκεντρο την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά και την ανατροπή δεδομένων που είχαν παγιωθεί τα τελευταία εκατό χρόνια. Υπάρχει ανατροπή στο πώς βλέπουμε τη ζωή μας, πώς λαμβάνουμε τη γνώση, πώς καταναλώνουμε τη διασκέδαση και πώς ερμηνεύουμε την ενημέρωση. Τα Μέσα έχουν χωριστεί σε «παραδοσιακά» και «αντισυμβατικά». Στα παραδοσιακά είναι πλέον και οι ιστοσελίδες, οι οποίες ως Μέσο ωριμάζουν ταχύτατα και παλεύουν να παραμείνουν σχετικές ως πλατφόρμα ενημέρωσης και διασκέδασης απέναντι από το Instagram και το TikTok.
Ο κόσμος είναι ένα είδωλο της αμερικανικής πολιτικής, η οποία πλέον δεν είναι πεδίο ενδιαφέροντος μόνο για την ιντελεκτουέλ ελίτ κάθε χώρας. Από τη μια έχει τον αντισυμβατικό Τραμπ και από την άλλη τον συντηρητικό Μπάιντεν. Στην Ευρώπη, την αντισυμβατικότητα του Τραμπ εκφράζουν τύποι όπως ο Τζόνσον και ο Ερντογάν, ενώ τον συστημικό συντηρητισμό της Ουάσινγκτον οι άλλοτε μοντερνιστές Μακρόν και Μέρκελ. Στα δικά μας, η πολιτική των soundbites και του viral shit-fan εκφράζεται από τον Γενικό Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ο οποίος μέσω του Twitter (τυχαία σύμπτωση;) κυβερνά (ή θέλει να λέει πως κυβερνά) τη μισή χώρα. Όλοι οι αντισυμβατικοί έχουν το ίδιο στόρι να πουλήσουν. Μάχονται (λένε) ενάντια σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Ο Τραμπ αναφέρεται στο κατεστημένο της Ουάσινγκτον, ο Τζόνσον αναδείχθηκε με τη μάχη του ενάντια στις Βρυξέλλες και την πολυέξοδη γραφειοκρατία τους, ο Ερντογάν βάζοντάς τα με το κεμαλικό και στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας του. Όλοι οι πιο πάνω βρήκαν το παράθυρο του συστήματος ανοικτό και πήδηξαν μέσα εκμεταλλευόμενοι τις χρόνιες αδυναμίες του. Τα δύο άκρα συγκρούονται καθημερινά. Οι τρελοί του χωριού αμφισβήτησαν την επιστημονικότητα στη διαχείριση της πανδημίας ενώ οι απέναντι πήγαν σε καθολικό ορθολογιστικό lockdown. Ίσως η πανδημία μέσα από τους θανάτους να φέρει την ισορροπία που δεν μπόρεσαν να φέρουν οι σώφρονες ηγέτες του κόσμου. Να νικήσει η επιστημοσύνη και η λογική την ατάκα και το viral show. Μία πρώτη ένδειξη πως ο ιός αποτελεί τον μοναδικό αντίπαλο του Τραμπ είναι οι δημοσκοπήσεις, κι αυτό φαίνεται να του στοιχίζει την επανεκλογή. Μάλλον κάτι τέτοιο θα βρει μπροστά του και ο Τζόνσον, ο οποίος θα κληθεί να λογοδοτήσει για τις πενήντα χιλιάδες χαμένες ψυχές στη χώρα του.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό όπου η ατάκα κερδίζει τη σοβαρότητα λειτουργούμε κι εμείς. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ο πρώην Γενικός Εισαγγελέας, ο οποίος επί της θητείας του τσακώθηκε με όλους εκτός από τη γυναίκα του, τον Ελεγκτή και τα ρούχα του, ήθελε να πληρωθεί κατά παράβαση του Συντάγματος όλο τον μήνα Ιούλιο ενώ η θητεία του τελείωνε με τα γενέθλιά του στις 8 Ιουλίου.
Γνωμάτευσε για τον εαυτό του και… ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Προς υποστήριξή του έτρεξαν οι ατακαδόροι και τι είπαν; Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που «απεμπόλησε» το δικαίωμά του στη σύνταξη δικαστή να έκανε τέτοιο πράγμα; Εδώ μπαίνουμε στις λεπτομέρειες όπου κρύβεται πάντα ο διάβολος της μισής αλήθειας. Ο Κώστας Κληρίδης «απεμπόλησε» το δικαίωμα της σύνταξης ενώ ήταν εισαγγελέας, δηλαδή θα έπαιρνε ενώ ήταν εισαγγελέας και τη σύνταξη δικαστή; Και μας έκανε χάρη; Θυμάστε μάλιστα πότε έγινε αυτό; Όταν η φίλη του για την οποία είπε «no problem» στην πλαστογραφία του συμβολαίου της, η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, ζήτησε και πήρε σαν hoover όλες τις συντάξεις από τα κατά καιρούς πόστα που κόσμησε με την παρουσία της. Μέσα σε αυτό το κλίμα κατακραυγής ο κυρ- Κώστας θεώρησε -σωστά- πως ήταν σοφό να μην παίρνει ενώ ήταν εισαγγελέας μισθό πέραν των δώδεκα χιλιάδων τον μήνα και επιπλέον άλλες πέντε χιλιάδες (περίπου) σύνταξη δικαστή. Θα συνεχίσει να μην την λαμβάνει και τώρα ως συνταξιούχος;
Το πιο πάνω παράδειγμα το καταγράφω όχι για να ψέξω τον συνταξιούχο πλέον Κώστα Κληρίδη, αλλά για να δώσω με παράδειγμα πως η ενημέρωση της μισής αλήθειας ακμάζει και στη δική μας πολιτεία. Ίσως μάλιστα και περισσότερο από αλλού. Το πλέον ανησυχητικό είναι πως τη μισή αλήθεια όταν τρέχει στα σόσιαλ μίντια οι πρώτοι που την αναπαράγουν είναι συνήθως άνθρωποι με περγαμηνές, με σπουδές και βάθος. Και αυτό είναι το ζήτημά μου. Πως η σοβαρότητά μας ως χώρας είναι ελλειμματική επειδή η ακαδημαϊκή, πολιτική, δημοσιογραφική και επιχειρηματική ελίτ δεν διαβάζει πριν αποκτήσει άποψη. Γενικά ως λαός, η μεσαία τάξη, η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, δεν διαβάζουμε και δεν διαβάζαμε ποτέ σε βάθος. Αν είχαμε οι μέσοι Κύπριοι πλατιά κουλτούρα διαβάσματος, γνώσης και κουλτούρας, μαζί με τις υπόλοιπές μας αρετές που μας έσωσαν ακόμη μια φορά τους τελευταίους μήνες, θα μπορούσαμε να είχαμε κατακτήσει τον κόσμο.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
