ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Ένα εορταστικό κείμενο (ΝΟΤ)

Δημήτρης Λοττίδης

Δημήτρης Λοττίδης

Με αυτό το τεύχος το must αισίως συμπληρώνει είκοσι χρόνια κυκλοφορίας. Το αναμενόμενο θα ήταν να γράψω για το πώς άλλαξε η ζωή μας αλλά και η δική σας τα τελευταία χρόνια, αλλά και να «εκθειάσω» τον ρόλο του must στη μεταμόρφωση της μέσης Kύπριας γυναίκας τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είναι, επίσης, προβλέψιμο να έγραφα για τις «δυσκολίες» στην πορεία μας, αλλά και τις «κακουχίες» που περάσαμε μέχρι να καθιερωθούμε στη συνείδηση της αγοράς ως μια start up εκδοτική, μία από αυτές που πετυχαίνουν να επιβιώσουν στατιστικά κάθε είκοσι χρόνια. Όλες αυτές τις μπουρδολογίες τις έχω ξαναγράψει, όχι μια φορά. Έβγαλα, επίσης, τον «αδικημένο» και «ηρωικό» μου εαυτό στο ντελάλι, όχι μια φορά. Όμως η αλήθεια είναι πως η διαδρομή ήταν ωραία, φανταστική θα έλεγα, και μας έχει διαμορφώσει ως ανθρώπους.

Το must, αν ένα πράγμα μας έμαθε ως όμιλο ΜΜΕ και το έχει κάνει tattoo στο DNA μας, είναι να μην κοιτάμε πίσω τι πετύχαμε, αλλά να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε για το μέλλον. Γι’ αυτό, το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα ήθελα να είναι προβλέψιμα τοποθετημένο για το παρελθόν, ούτε όμως φλύαρα αισιόδοξο για το μέλλον. Ανησυχώ. Πολύ, θέλω να σας πω. Όχι για το must, όχι για την Sppmedia, όχι για τη χώρα μας λόγω αερίων και απειλών, ούτε για την οικονομία μας.

Ανησυχώ πλέον για τον κίνδυνο εκ των έσω. Αυτός δεν είναι άλλος από την επιβάρυνση της ζωής μας λόγω κακής διαχείρισης του περιβάλλοντός μας, που φτάνει σε επίπεδο αυτοκαταστροφής της υγείας μας. Ως χώρα έχουμε καταντήσει ο σκουπιδότοπος των ρύπων της Αγγλίας και της Ιαπωνίας. Οι δυο αυτές χώρες, στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν την υγεία των πολιτών τους, ξεφορτώνουν τις σακαράκες που εκκρίνουν καρκίνο από το εξωστ τους και τις στέλνουν σε υποανάπτυκτες περιβαντολλογικά χώρες όπως η δική μας, αλλά και άλλες της Αφρικής και της Ασίας. Έχουμε γεμίσει τα τελευταία είκοσι χρόνια από αυτοκίνητα που σπέρνουν τη μόλυνση καθημερινά κι έχουμε καταντήσει να θάβουμε ένα χωριό συμπολιτών μας κάθε χρόνο από πρόωρο θάνατο λόγω ρύπανσης. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν το συζητά στα καφέ και τα κομμωτήρια.

Όλα αυτά την ώρα που οι σοβαροί ηγέτες της ανθρωπότητας, όπως οι Bill Gates, Barack Obama, Elon Musk και Tim Cook, μας καλούν σε μια πανανθρώπινη προσπάθεια μείωσης των ρύπων και διάσωσης της υγείας μας και του πλανήτη. Αυτά πριν λίγα χρόνια για εμάς στην Κύπρο, ήταν κάτι σαν συζήτηση για τους διανοούμενους και τους αργόσχολους, αφού (νομίζουμε) δεν μας αγγίζουν ως προβλήματα. Σήμερα, το 2019, έχει νέφος ρύπανσης η Λευκωσία και δεν έχει η Αθήνα! Και δεν αναφέρομαι στη σκόνη, η οποία ειρήσθω εν παρόδω λένε πως είναι περιβαλλοντολογική ευλογία, αλλά στο τοξικό νέφος καυσαερίων. Την ίδια ώρα παράγουμε ρεύμα από μαζούτ, ό,τι πιο ρυπογόνο υπάρχει, ενώ έχουμε εργοστάσιο παραγωγής ασφάλτου σε κατοικημένες περιοχές. Οι κάτοικοι γύρω ξυπνούν κάθε πρωί με μαύρη σκόνη στα παράθυρά τους, διαμαρτύρονται, αλλά κανείς δεν τους ακούει ή τους στηρίζει.

Η ανακύκλωση είναι μπίζινα στη χώρα μας χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα (δεν είναι ανακύκλωση να τα μαζεύεις και να τα πετάς στον Κοτσιάτη), ενώ ο καρκίνος θερίζει στην Κύπρο χωρίς να διερωτάται κάποιος το γιατί. Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια είναι σε μηδαμινά ποσοστά και τα κίνητρα για αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων -ναι, αυτά τα κίνητρα που υπάρχουν εδώ και δέκα χρόνια σε Ευρώπη και ΗΠΑ- τα έχουμε μεταθέσει για εξαγγελία το 2022! Κάπου εκεί υπολογίζεται να στήσουν και δίκτυο ταχείας φόρτισης αυτοκινήτων στους δρόμους της χώρας.

Ανησυχώ πως ο κίνδυνος για το μέλλον μας δεν είναι οι Τούρκοι ούτε ο Ερτογάν, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας. Ναι, δεν έχουμε πολιτικούς με όραμα. Ναι, δεν έχουμε σύγχρονα σκεπτόμενες δημόσιες υπηρεσίες. Ναι, δεν έχουμε παιδεία, δεν έχουμε υγεία. Όλα αυτά όμως γίνονται πολύ μικρά όταν δεν αντιλαμβανόμαστε ο καθένας μας ξεχωριστά τη σημασία της ζωής και της γης μας. Τα πρώτα, απλά θα είναι παρανυχίδα αν δεν διαμορφώσουμε τη ζωή μας με τα νέα δεδομένα. Και δυστυχώς, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν. Φέτος πλημμυρίσαμε, του χρόνου ίσως καούμε, αγαπημένοι μας πέθαναν γύρω μας χωρίς να ξέρουμε το γιατί κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Η χώρα μας, λόγω μεγέθους και φυσικού πλούτου, θα μπορούσε -και ακόμη μπορεί- να γίνει παράδειγμα υψηλής ποιότητας ζωής σ’ ένα πρότυπο φυσικό περιβάλλον, όπου η υιοθέτηση της τεχνολογίας θα μείωνε τη ρύπανση στο μηδέν και θα παράγαμε εξ’ ολοκλήρου την ενέργειά μας από ανανεωμένες πηγές. Αυτό θα έσωζε χιλιάδες από τον θάνατο, αλλά και γι’ αυτούς που ζουν, η κάθε στιγμή θα είχε άλλη ποιότητα.

Αυτή η στήλη είναι ένα βήμα επιρροής προς εσάς τις γυναίκες που καθορίζετε τις προτεραιότητες της καθημερινότητας όλων μας. Μην αγοράζετε μεταχειρισμένο αυτοκίνητο παλιάς τεχνολογίας. Μην βάζετε πάνω σας κρέμες με χημικά υποκατάστατα. Ξεκινήστε εσείς πρώτες τη συζήτηση, για να προστατεύσουμε το περιβάλλον της Κύπρου και κάντε τους να ακολουθήσουν. Έτσι κι αλλιώς, (και) τα δικά σας παιδιά θα ζήσουν την καταστροφή. Όχι μόνο του διπλανού.

Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com 
Twitter: @dlottides 

must έποψη: Τελευταία Ενημέρωση

Gossip Girls 2.0

Gossip Girls 2.0

Όταν οι λεγεώνα των troll γίνεται η νέα κατίνα της γειτονιάς
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
Αγιανάπα Α'

Αγιανάπα Α'

Όπου και να γυρίσεις, όπου και να μιλήσεις, η Κύπρος σε πληγώνει
Δημήτρης Λοττίδης
 |  MUST ΕΠΟΨΗ
X