Κάθε πράγμα στον καιρό του

Το editorial του Δημήτρη Λοττίδη για το τεύχος Σεπτεμβρίου.

Λένε πως το σεξ περνά από το στομάχι. Τείνω να ασπαστώ πλήρως αυτή την άποψη, ειδικά μετά από το καλοκαίρι που πέρασα, όπου συνειδητοποίησα πως όχι μόνο το σεξ περνά από το στομάχι, αλλά πλέον όλο το lifestyle μας περνά από το καλό φαγητό. Προσοχή, όμως, μιλάμε για το φαγητό ως εμπειρία και όχι ως ποσότητα στην εικόνα που είχαμε συνιθίσει εδώ και δεκαετίες στην Κύπρο, δηλαδή να μετράμε τα πιατάκια των μεζέδων και όταν αυτά ξεπερνούν τα τριάντα (!) να εντυπωσιαζόμαστε. Το καλοκαίρι του 2018 ήταν σημαδιακό ως προς την προσέγγιση των διακοπών μας, μιας και οι διακοπές φαίνεται πως απομακρύνονται από την παραδοσιακή συνταγή «ξαπλώνω στο ξενοδοχείο - πρόγευμα - φαγητό - ύπνος - τούμπαλιν».

Όλοι διερωτώνται τι συμβαίνει με τους καταρράκτες της Κρήτου Τέρρα και γέμισαν τα social media με selfies από κοριτσάκια μέχρι και γριούλες, λες και πηγαίνουν οι τελευταίες για τάμα στη Μεγαλόχαρη. Η προφανής εξήγηση για τις κοπέλες και τα αγόρια που δουλεύουν τους κοιλιακούς τους όλο τον χειμώνα, είναι πως το σκηνικό δημιουργεί την τέλεια ανάδειξη-επιβράβευση των κόπων και των επενδύσεών τους στα γυμναστήρια. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Η διαδικασία για να φτάσεις στην τέλεια selfie στην Κρήτου Τέρρα δεν είναι απλή. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να βρεις πού στον διάολο είναι αυτό το χωριό που δεν το είχες ξανακούσει. Όταν το βρεις είτε από το Google Maps είτε από τις πινακίδες στον δρόμο και φτάσεις εκεί, θα πρέπει να ανακαλύψεις πού βρίσκονται οι καταρράκτες σε ένα κατά τα άλλα άγονο τοπίο. Εκεί αρχίζεις και αμφισβητείς τις φωτογραφίες του Instagram. Μπας και είναι fake news;

Όταν, λοιπόν, ρωτήσεις 2-3 ντόπιους για τους καταρράκτες και κατηφορίσεις προς την Κρεμμιωτή (έτσι λέγεται η τοποθεσία), ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια τοποθεσία που θυμίζει Τρόοδος, ενώ είσαι δέκα λεπτά από τη θάλασσα. Θα πρέπει εκεί να παρκάρεις και να ξεκινήσεις να περπατάς σε ένα (επικίνδυνο) μονοπάτι μέσα στο δάσος όπου σε πολλά σημεία τα δέντρα με τα κλαδιά τους δημιουργούν ένα τούνελ που δεν τα διαπερνούν οι ακτίνες του φωτός. Περπατώντας, λοιπόν, στο όριο για οκτακόσια μέτρα, θα φτάσεις σε μια φαντασμαγορική σπηλιά όπου τρέχει το νερό μέσα από ένα θόλο δημιουργώντας μια φυσική ντουζιέρα που χωράει τριάντα άτομα. Όμως, εκεί δεν θα δεις το σκηνικό που βλέπεις στο Instagram. Για να φτάσεις εκεί, θα πρέπει να μπουσουλήσεις σε μια σπηλιά-πέρασμα πέντε μέτρων για να βγεις στο ξέφωτο του τρίτου καταρράκτη. Εκεί, με κίνδυνο να πέσεις στον ποταμό, βγάζεις την πιο ωραία selfie της ζωής σου, παρακολουθώντας ένα σκηνικό που θυμίζει περισσότερο Έδεσσα παρά Πάφο. Τι, όμως, έκανε φέτος 40.000 κόσμο να πάει στους καταρράκτες της Κρήτου Τέρρα; Είναι το ίδιο κίνητρο που έβαλε ορδές Κυπρίων και τουριστών στην ουρά για να φάνε brunch στης Κίκας, στην Καλλέπεια. Είναι το ίδιο κίνητρο που στέλνει χιλιάδες ξένους να φάνε σούβλα στο Βικλάρι, στον Ακάμα: Η εμπειρία.

Όλα τα πιο πάνω success stories του καλοκαιριού που μάς πέρασε έχουν κοινή συνισταμένη πως σού δημιουργούν μια εμπειρία που μετά την αναπολείς, τη συζητάς, τη βλέπεις στις φωτογραφίες και τη θαυμάζεις. Το 2018 είναι σημαντικό γιατί ο κόσμος επιβεβαίωσε με τις προτιμήσεις του αυτό που εμείς εδώ στο must υποψιαζόμασταν εδώ και καιρό. Η ζωή πλέον έχει ενδιαφέρον μόνο αν την ζεις, αν την εξερευνάς, αν τής χαμογελάς. Η νέα γενιά των millennials μπορεί να φτάσει στο τέρμα της γης για να ζήσει μια εμπειρία που θα τη θυμάται, είτε αυτή είναι φυσικό τοπίο είτε φαγητό είτε θέαμα. Αυτή η γενιά και οι αλλόκοτές της προτιμήσεις σε σχέση με τις δικές μας στην ηλικία τους, τραβά και εμάς τους μεγαλύτερους να ανακαλύψουμε, να αλλάξουμε, να ξανασκεφτούμε. Την ταβέρνα «Ο Παγκράτιος» στη Μηλιού και την ψαροταβέρνα «Το Περιγιάλι» στο Λατσί δεν θα τις έψαχνες τόσο πολύ, αν το φαγητό τους απλώς ήταν καλό. Τις ψάχνεις γιατί έχουν αισθητική, έχουν σκηνικό και οι μαγαζάτορες έχουν έγνοια για την εμπειρία που θα ζήσεις. Με αυτό το σκεπτικό για κυνήγι εμπειρίας, στις διακοπές μου φέτος στους Παξούς ανηφόριζα σε κατσικόδρομο με γκρεμούς και χωρίς σήμανση για να ζήσουμε το ηλιοβασίλεμα σ’ ένα εστιατόριοπλατφόρμα, το οποίο βρισκόταν στην κυριολεξία στον αέρα ενός βράχου, ενώ η «βολεμένη» συνήθως οικογένειά μου στις ανέσεις των ξενοδοχείων ερωτεύτηκε το κουκλίστικο διαμέρισμα όπου έμενε στον Γάιο (χωρίς room serviceπρόγευμα-πισίνα) αλλά και την καθημερινή διαδρομή με καραβάκι στους Αντίπαξους παρέα με άλλους τριάντα. Ωστόσο, η πιο σημαδιακή εμπειρία του καλοκαιριού ήταν στον οινοπαραγωγό, κ. Ανδρέα Κυριακίδη, στο Βουνί Παναγιάς. Εκεί ο κυρ Ανδρέας με την ασύλληπτη θέα της θάλασσας της Μεσογείου να σού βρέχει τα πόδια ενώ βρίσκεσαι σε υψόμετρο 800 μέτρων, ανοίγοντας χωρίς δεύτερο δισταγμό το κελλάρι για να μάς κεράσει το πιο ακριβό του απόσταγμα, τη ζιβανία που παλαίωνε δέκα χρόνια σε βαρέλι και έγινε single malt ουίσκι, αυτός ο ανθρωπος που αποκαλεί τον εαυτό του «σπουργίτι» επειδή δεν έφυγε ποτέ μακριά απο τη γη του, μάς είπε φέτος το motto της χρονιάς: «Η ζωή είναι στιγμές και πρέπει να τις αναζητάς κάθε μέρα».

Στο must, λοιπόν, θα συνεχίσουμε τον χειμώνα που μάς έρχεται να ψάχνουμε και να σάς προτείνουμε στιγμές. Όπως πρώτοι σάς προτείναμε την κυρία Κίκα και τους καταρράκτες της Κρήτου Τέρρα. Αυτό είναι η επιστροφή του trend setting μετά από παλινδρομήσεις χρόνων και απογαλακτισμό από το trend setting των 00’s που υπαγόρευε λαμέ, πισίνα και κοσμικά πάρτι. Κάθε πράγμα στον καιρό του.