Δημήτρης Λοττίδης
Θα φανταζόσασταν ποτέ πως η Κωνσταντίνα Ευριπίδου θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον για τη μέση Κύπρια από την Ελένη Μενεγάκη; Πως η Χριστιάνα Αριστοτέλους θα έκαιγε τα ροζ φορέματα, μπιζού και lipsticks, και θα ντυνόταν με little black dress; Είχατε φανταστεί ποτέ πως θα ερχόταν η ώρα που όλες οι ελληνικές σειρές θα είχαν στο σενάριό τους Κύπριο ή Κύπρια να μιλούν σαν Παφίτες από την Τάλα; Είχατε φανταστεί ποτέ το σενάριο του κυπριακού πρωταθλήματος με τις λαμογιές και τα περίεργά του να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ελληνικό; Και κυπριακή ομάδα να κερδίζει τον μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδος σε ευρωπαϊκό αγώνα μέσα στην έδρα του; Διανοηθήκατε ποτέ πως το κυπριακό ποδόσφαιρο θα είχε star system, με ποδοσφαιριστές που έχουν άποψη επί παντός επιστητού και δίπλα τους να ποζάρουν WAGS στα πρότυπα της Premier League; Τα λέω αυτά ως ενδεικτικά της αλλαγής και της διαφοροποίησης της κυπριακής καθημερινότητας από την ελληνική, ή την ελλαδική, αν θέλετε.
Η Ελλάδα παραμένει μεγάλη χώρα, πολύ μεγαλύτερη από το μέγεθος και τον πληθυσμό της. Αν άλλη χώρα με το ίδιο μέγεθος, όπως π.χ. η Σλοβακία, έκανε τις ίδιες οικονομικές παρασπονδίες που έκαναν οι Έλληνες τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια, όχι μόνο θα την έδιωχναν από το ευρώ, αλλά μάλλον θα της έριχναν άγκυρα δίπλα από την Γροιλανδία. Όλοι θυμόμαστε, άλλωστε, πόσο μόνη άφησαν την καημένη την Ισλανδία όταν κατέρρευσε οικονομικά. Αυτό, η μεγάλη εικόνα της Ελλάδας όπως θα την έλεγα, είναι και ευχή και κατάρα συνάμα. Ευχή γιατί οι θεοί του Ολύμπου δεν την αφήνουν να καταρρεύσει, κατάρα γιατί οι άνθρωποί της νιώθουν την ασφάλεια της μεγαλοσύνης της και δεν διορθώνουν τα λάθη τους.
Η ουσία, όμως, παραμένει πως την Ελλάδα και την Κύπρο ενώνουν πολλά: εθνικά, πατριωτικά, γενεαλογικά, πολιτισμικά. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή οι δύο χώρες και η κατάστασή τους δεν περπατούν σε κοινούς δρόμους. Η Κύπρος κατέρρευσε το 2013 μόνη και αβοήθητη (ξανά) κι εκεί συνειδητοποίησε πως το όνειρο των αδελφών χωρών, που βοηθούν η μία την άλλη, δεν ισχύει. Θυμίζω, γιαόσους ξεχνούν -γιατί το έχουμε να ξεχνάμε- πως η Κύπρος δεν θα έπεφτε, αν ο πρωθυπουργός Σαμαράς δεχόταν να ανακεφαλαιοποιηθούν οι κυπριακές τράπεζες στην Ελλάδα από τη βοήθεια που πήραν οι ελληνικές (60 δισ.). Για να μην αναφέρουμε πως το σύστημά μας κατέρρευσε όταν ο Βγενόπουλος μετέφερε 3 δισ. στην Ελλάδα, τα λεγόμενα MIGοδάνεια, τα οποία ακόμη δεν είναι «ενδείξεις» για να κινηθεί ο γενικός εισαγγελέας. Αυτό, όμως, είναι θέμα άλλου κειμένου.
Η ουσία παραμένει η ίδια. Η Ελλάδα το 2013, μέσα στα προβλήματά της, έχασε την Κύπρο ψυχικά. Οι Κύπριοι στην καθημερινότητά τους δεν θέλουν (δυστυχώς ή ευτυχώς) να εξαρτούνται από το διεφθαρμένο και αποτυχημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Όχι πως οι Κύπριοι πολιτικοί πάνε πίσω, αλλά η προσδοκία της μεγάλης ελληνικής αγκαλιάς έχει μετατραπεί σε προσδοκία για ελληνική χωριάτικη στη Μύκονο και την Ύδρα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Μέσα σε αυτή τη λογική ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα θα έχει άλλες παραμέτρους από το 2004. Πιστεύω πως οι Κύπριοι στην πλειοψηφία τους είναι (δικαίως) καχύποπτοι στο ενδεχόμενο λύσης. Περισσότερο από αυτούς είναι οι Έλληνες της «μητέρας πατρίδας», οι οποίοι φοβούνται στη διαπραγμάτευση μην ανοίξουν ζητήματα δικά τους που έχουν κρυμμένα καλά για χρόνια κάτω από το χαλί, όπως τα έξι ναυτικά μίλια του Αιγαίου και η ΑΟΖ του Καστελόριζου. Για τον μέσο Έλληνα, βέβαια, η προοπτική λύσης στην Κύπρο ξυπνά ένα σκελετό από το ντουλάπι: τι θέλουν τώρα οι Κύπριοι να ζήσουν με τους Τούρκους; Η απάντηση είναι απλή. Άλλο να ξυπνάς κάθε πρωί και να βλέπεις την Ακρόπολη και άλλο να ξυπνάς και να βλέπεις τον Πενταδάκτυλο με την τουρκική σημαία. Τo «άλλο» δεν αναφέρεται στο παρόν, αλλά στο μέλλον των παιδιών που μεγαλώνουμε.
Δεν ξέρω αν θα έρθει μια αξιοπρεπής λύση για το πρόβλημά μας. Δεν ξέρω αν θα ψηφίσω ναι ή όχι. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θέλω να είμαι σε αυτούς που θα τα ζυγίσουν όλα πριν αποφασίσουν, θέλω να είμαι σ’ αυτούς που θα σταματήσουν τους «ναινέκους» και τους «οχιάδες» από το να μας διχάσουν πάλι όπως το 2004.
Μετά το 2013 δεν μπορώ να προσβλέπω σε κανένα, πλην του εαυτού μας, για το αύριο. Και, φυσικά, θα ψήφιζα Ευριπίδου αντί Μενεγάκη.
