Δημήτρης Λοττίδης
Η εξουσία φέρνει φθορά. Τα πολλά δε χρόνια σ’ αυτήν φέρνουν γκρίνια. Όταν είσαι και απρόσεκτος ή οι γύρω σου είναι ανοικονόμητοι, η φθορά και η γκρίνια γίνονται χωνί που ρουφά τα πάντα στον πάτο, καλά και κακά.
Εδώ θα σταθώ σε ένα από τα πολλά καλά έργα της κυβέρνησης Αναστασιάδη, για τα οποία ποτέ δεν θα πάρει τα εύσημα, αν και -μεταξύ μας- δεν ξέρω αν τον ενδιαφέρει να τα πάρει. Πέραν του γεγονότος πως οι διακυβερνήσεις του είναι οι πλέον λαϊκές και σοσιαλιστικές στην ιστορία της χώρας (επιδόματα, ΓεΣΥ, θητεία κ.ά.), έχουν -ηθελημένα ή όχι, δεν έχει σημασία- αναμορφώσει την κυπριακή ύπαιθρο βοηθώντας τη να βγει από τον μαρασμό της φτώχιας της δεκαετίας Τάσσου - Χριστόφια. Μιας δεκαετίας όπου δεν κουνήθηκε πέτρα λόγω κακών δημοσίων οικονομικών αλλά και έλλειψης πολιτικής βούλησης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που, μετά από πολλά χρόνια, σήμερα βλέπουμε νεαρές οικογένειες να επιστρέφουν στα χωριά ως μόνιμοι κάτοικοι, δημιουργούν επιχειρήσεις βιώσιμης ανάπτυξης, αναπαλαιώνουν σπίτια και κάνουν τη ζωή στο χωριό trendy. Δεν είναι σύμπτωση που οι γενιές X και Ζ θεωρούν πλέον fun το ταξίδι και τη διαμονή στο χωριό. Παλιά, οι προηγούμενες γενιές αντίστοιχα θεωρούσαν fun το ταξίδι στην Αθήνα, τον καφέ στο Da Capo και τα ψώνια στην Ερμού. Αυτό έχει αντικατασταθεί από τα Σ/Κ στο Βουνί, στις Τρεις Ελιές, στον Κάθηκα και στον Κάτω Πύργο, με brunch στο δάσος και selfie στους καταρράκτες. Γιατί, όμως, όλη αυτή η αλλαγή;
Είναι απλό: Έπεσαν λεφτά. Πολλά λεφτά στην ύπαιθρο. Πάρα πολλά λεφτά. Έγιναν εκατοντάδες μικρά-μικρά έργα, ασήμαντα για τα δεδομένα των πόλεων, τεράστιας σημασίας για την ενδοχώρα. Πλακόστρωτα απλώθηκαν, μουσεία φτιάχτηκαν, αναπλάσεις έγιναν, γεφύρια χτίστηκαν, πήγε (επιτέλους) το internet, χαράχτηκαν μονοπάτια της φύσης, κάτι κατσικόδρομοι έγιναν σούπερ κυπαρισσόδρομοι για roadtrips, πλατείες φωταγωγήθηκαν, χαράχτηκαν υπογειοποιήσεις χιλιομέτρων των καλωδίων της ΑΗΚ και της Cyta, φτιάχτηκαν κέντρα ενημέρωσης, άνοιξαν πανδοχεία με κρατικά κίνητρα, ταβέρνες λειτουργούν σε κοινοτικές βεράντες που δεν υπήρχαν πριν. Τι να πρωτοθυμηθώ! Τον Καλοπαναγιώτη, το Βουνί, τον Κάθηκα, τη Λόφου, το Νέο Χωριό, τον Πύργο, την Κλήρου, τον Άγιο Θεόδωρο, την Ίνεια, τη Δρούσια ή ακόμη μικρά χωριουδάκια που έγιναν χάρμα οφθαλμών; Τη Φύτη, τη Λάσα, τα Ακουρδάλια... Κάποια από τα χωριά όπως το Όμοδος και τα Λεύκαρα ήταν από παλιά αναπαλαιωμένα, όμως πλέον αυτή η φροντίδα για την αισθητική του φωτισμού, την καθαριότητα και τη δροσιά στους μπαξέδες απλώνεται παντού. Είναι προφανές πως κάποιοι έκαναν καλά τη δουλειά τους τα τελευταία πέντε-επτά χρόνια και αυτό σιγά-σιγά φαίνεται σε μια Κύπρο που αναδύεται από το πουθενά. Γι’ αυτά ο Νίκος Αναστασιάδης, ο Πετρίδης, ο μακαρίτης ο Χάσικος, οι έπαρχοι και οι υπηρεσίες απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων δεν θα πάρουν ποτέ τα εύσημα. Όταν βγει όμως με σύνταξη σε ενάμιση χρόνο και σπάσει τη φούσκα που περιβάλλει τον εκάστοτε Πρόεδρο, περιοδεύοντας με τους φίλους του στα καφενεία στην άλλοτε άγονη γραμμή της κυπριακής επαρχίας, τότε θα συναντήσει πολλά που θα νιώσει ικανοποίηση για τη συμβολή του. Δεν είναι δε τυχαίο που στην επαρχία τον θεωρούν σταρ ενώ στην πόλη μαύρο πρόβατο. Περισσότερο, όμως, νιώθουμε εμείς περήφανοι ως κάτοικοι της χώρας, σε μια περίοδο όπου χρειαζόμαστε την περηφάνια περισσότερο από ποτέ.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
