Καταρχάς, όταν λέμε ανεξάρτητες ταινίες εννοούμε όλες τις κινηματογραφικές προτάσεις που δεν χρηματοδοτήθηκαν με κανένα τρόπο από καμία από τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής. Όπως καταλαβαίνετε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορεί κανείς να παρακολουθεί όλες αυτές τις ταινίες, έστω και την κυκλοφορία τους, καθώς, ακριβώς επειδή δεν προωθούνται από τις μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες, απολαμβάνουν περιορισμένη προβολή σε μικρούς προαστικούς πολλές φορές κινηματογράφους, χωρίς παγκόσμια αναγνώριση.
Ποιες ήταν οι ταινίες που προέκυψαν από το πουθενά και κατάφεραν να βρουν το πέρασμα για μια πιο… οικουμενική καριέρα;
«Gloria Bell»
Aνεξάρτητη μεν, με μια πρωταγωνίστρια, όμως, που λάμπει στον ρόλο της. Η Julianne Moore σε σκηνοθεσία Sebastian Lelio, που μας είχε χαρίσει τη «Φανταστική Γυναίκα» το 2017, υποδύεται μια διαζευγμένη γυναίκα, η οποία προσπαθεί να βρει τη δική της πλέον ταυτότητα αλλά και ένα καινούργιο λιμάνι αγάπης και ηρεμίας. Πρόκειται για μια αρκετά δραματική ταινία που δίνει την ευκαιρία στην αγαπημένη ηθοποιό να ξεδιπλώσει το ταλέντο της αθόρυβα και διακριτικά, αλλά με μεστότητα που ξεχωρίζει. Πρόκειται για το ριμέικ της χιλιανής ταινίας «Gloria» που κυκλοφόρησε ο Lelio και κυκλοφόρησε στις αρχές της περασμένης άνοιξης στις ΗΠΑ.
«Firecrackers»
Η Lou και η καλύτερή της φίλη Chantal, σχεδιάζουν να… δραπετεύσουν από την απομονωμένη πόλη στην οποία γεννήθηκαν και να ταξιδέψουν μακριά αναζητώντας την ελευθερία τους. Όταν ο πρώην σύντροφος της Chantal, όμως, ασταθής και κτητικός, προσπαθεί να της επιτεθεί, τα κορίτσια αποφασίζουν να τον εκδικηθούν οργανώνοντας μια νύχτα βανδαλισμού. Οι συνέπειες των πράξεών τους είναι, φυσικά, καταστροφικές και απειλούν τη μοναδική ευκαιρία που έχουν να φύγουν από την πόλη τους. Όσο μάλιστα η Lou προσπαθεί να σώσει με νύχια και με δόντια τη φιλία της με τη Chantal θα συνειδητοποιήσει ότι χάνει τον έλεγχο και πως η ελευθερία είναι ένα πολύ πιο σύνθετο ζητούμενο που… ευτυχώς ή δυστυχώς απαιτεί μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που ενδεχομένως είναι διαθετειμένη να κάνει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το σκηνοθετικό ντεμπούτο μιας Καναδέζας σκηνοθέτιδος, της Jasmin Mozaffari, η οποία έπειτα από τη θητεία της σε ταινίες μικρού μήκους, τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία, φέτος κατάφερε να κερδίσει τους κριτικούς με την πρότασή της που μπορεί να μη διακρίθηκε παρά μόνο στην πατρίδα της, αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιάς.
«The Chambermaid»
Μεξικανικής παραγωγής η επόμενή μας ταινία, διά χειρός Lila Avilés, η οποία, επίσης, μάς χαρίζει με τη συγκεκριμένη πρόταση το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Πρόκειται για μια ιστορία που ρίχνει φως στη ζωή μιας καμαριέρας σε ένα από τα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία του Μέξικο Σίτι, με έναν τρόπο που ίσως περνούσε απαρατήρητος εάν η τέχνη του κινηματογράφου δεν τον άγγιζε με την ευαισθησία που το κάνει η Avilés. Αν το πετύχετε πουθενά, δώστε του μια ευκαιρία.
«Rosie»
Αγαπημένη και δακρύβρεχτη ιρλανδική πρόταση του Paddy Breathnach που ακολουθεί την ιστορία μιας μητέρας η οποία για 36 ώρες προσπαθεί να σώσει την οικογένειά της, αφού ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που νοικιάζει αποφασίζει να το πουλήσει, αφήνοντάς τους αιφνιδιαστικά άστεγους. Πρόκειται για μια αρκετά σκληρή ταινία που αγγίζει με ρεαλισμό και ευαισθησία μια πραγματικότητα που οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες επιλέγουν να αγνοήσουν, κυρίως επειδή θεωρούν ότι οι άστεγοι είναι τα απόλυτα ναυάγια της ζωής, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα.
«Transit»
Γερμανικής και γαλλικής συμπαραγωγής, η επόμενή μας πρόταση, από τον Γερμανό σκηνοθέτη Christian Petzold, που μας έχει χαρίσει και στο παρελθόν αγαπημένες επιλογές. Η συγκεκριμένη ταινία, το «Transit» παρουσιάζει ενδιαφέρον τόσο για την πλοκή της όσο και για τον τρόπο με τον οποίο αυτή μεταφέρεται στον κινηματογράφο, καθώς πρόκειται για ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Anna Segher. Βρισκόμαστε στη Γαλλία, λίγο μετά τη γερμανική εισβολή στη χώρα, κι ο αφηγητής μας έχει μόλις δραπετεύσει από ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Στον δρόμο για τη Μασσαλία συναντά τον Paul, έναν πολύ πιστό του φίλο, ο οποίος του ζητά να μεταφέρει στο Παρίσι ένα γράμμα σε κάποιον συγγραφέα με το όνομα Videl. Όταν, όμως, ο ανώνυμος αφηγητής φτάνει στο Παρίσι για να παραδώσει το γράμμα, μαθαίνει ότι ο συγγραφέας έχει αυτοκτονήσει αφήνοντας πίσω μια βαλίτσα γεμάτη επιστολές και το χειρόγραφο του επόμενού του ανέκδοτου, εννοείται, διηγήματός. O αφηγητής μας προσπαθεί κατά κάποιο τρόπο να γλυτώσει από την καταδίωξη, προσποιούμενος πως είναι ο νεκρός συγγραφέας.
«Honeyland»
Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ του 2019 και, μάλιστα, έχει καταφέρει να βρει τον χώρο και να φτάσει μέχρι τα όσκαρ, απολαμβάνοντας, κιόλας διπλή υποψηφιότητα. Μια οικογένεια διαταράσσει τη ζωή μιας φιλήσυχης γυναίκας μελισσοκόμου, σε ένα ντοκιμαντέρ που εξερευνά πως η φύση γίνεται θύμα της απληστείας και της αδηφαγίας των ανθρώπων. Τέτοιες ταινίες καλό θα ήταν να τις αναζητούμε με λίγο περισσότερη φροντίδα, κυρίως επειδή μάς μεταφέρουν σε απομονωμένες περιοχές που δεν έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε, ούτε να βιώσουμε τέτοιες κατάφωρα άδικες καταστάσεις.
«Τhe Souvenir»
Δεκαετία του ’80 στην Αγγλία! Μια νεαρή φοιτήτρια κινηματογράφου που ονειρεύεται να σκηνοθετήσει κάποια μέρα τη δική της ταινία και να καταξιωθεί στον χώρο, γνωρίζει και ερωτεύεται έναν ασταθή νεαρό, ο οποίος τη βυθίζει σε μια τοξική και χειριστική σχέση που κινδυνεύει να την οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της Joanna Hogg, που υπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την ταινία, η οποία θέλησε μέσα από αυτή την κινηματογραφική πρόταση να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα του πρώτου έρωτα, της εφηβικής αθωότητας και του τρόπου με τον οποίο αφήνεσαι δίχως όρους στους όρκους της πρώτης αγάπης, παραμελώντας την προσωπικότητά σου. Περιγράφει, λοιπόν, την ιστορία της Julie, μιας γυναίκας που προσπαθεί να παραμείνει προσηλωμένη στα όνειρά της σε μια ηλικία ασταθή και ευάλωτη, που η κρίση για τη ζωή και τις κοινωνικές συναναστροφές δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Mπορεί, λοιπόν, η φοιτητική της παρέα να επιλέγει έναν πιο χαλαρό και… φυσιολογικό τρόπο ζωής, η ίδια, όμως, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός φαινομενικά τέλειου συντρόφου, τον συνοδεύει σε βραδιές όπερας και δεξιώσεις που καθόλου δεν ανταποκρίνονται στην προσωπικότητά της. Ο Tom Burke που υποδύεται τον Anthony στην ταινία παρουσιάζεται ως ο ιδανικός… γαμπρός για τους γονείς της Julie, καθώς ισχυρίζεται ότι έχει λάβει ιδιωτική εκπαίδευση με αξιοζήλευτη κατάρτιση.
