Αποστολή γνωριμίας με την κινεζική δημοκρατία που περηφανεύεται για τις ελευθερίες της και ευημερεί, χωρίς να αναγνωρίζεται επίσημα από τις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Ήξερα για την Ταϊβάν ότι είναι τεχνολογικά προηγμένη (φτιάχνουν ένα λάπτοπ κάθε 4 δευτερόλεπτα), «πράσινη» (παράγουν χρυσό από ηλεκτρονικά απόβλητα) και προικισμένη από τη φύση (Ilha Formosa –δηλαδή «όμορφο νησί»– την είχαν βαφτίσει Πορτογάλοι ναυτικοί τον 16ο αιώνα). Ήξερα επίσης ότι στην πρωτεύουσά της βρίσκεται ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια του κόσμου, ο ύψους 509 μέτρων ουρανοξύστης Taipei 101, που αστράφτει από πυροτεχνήματα σε κάθε αλλαγή χρόνου.
Διαπίστωσα ότι με το σούπερ τρένο της η διαδρομή 349 χιλιομέτρων από βορρά προς νότο διαρκεί 90 λεπτά. Διάβασα ότι έχει 272 βουνοκορφές με υψόμετρο άνω των 3.000 μέτρων, 100 θερμές πηγές, φανταστικές ποδηλατικές διαδρομές που θα ενωθούν σε δίκτυο 5.000 χιλιομέτρων, εννέα εθνικά πάρκα, έξι προστατευόμενα δάση, 20 καταφύγια άγριας ζωής, 22 περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και 37 σημαντικά οικοσυστήματα.
Η (απαραίτητη) πανοραμική αναμνηστική φωτογραφία της πρωτεύουσας, με το μοντέρνο της τοπόσημο, τον ουρανοξύστη Taipei 101, να δεσπόζει. (Φωτογραφία: EPA/DAVID CHANG)
Έχει αμμουδιές και λίμνες στα νοτιοδυτικά, απόκρημνες ακτές στα ανατολικά, κοραλλιογενείς υφάλους στα νότια και φυτείες και ορυζώνες στην ενδοχώρα της. Τις πέντε ημέρες που περάσαμε εκεί, το «κοντέρ» έγραψε πάνω από 1.000 χιλιόμετρα. Αλλά η συμπυκνωμένη εμπειρία για το τι είναι η Ταϊβάν δόθηκε εικονικά, στο Taipei 101, όπου είναι εγκατεστημένη η αίθουσα προβολών iRide. Επιβιβάζεσαι, προσδένεσαι σε ένα υδραυλικό κάθισμα και για λίγα λεπτά «πετάς» σε έναν θόλο ύψους τριών ορόφων πάνω και μέσα από όλα αυτά που προανέφερα, νιώθοντας το πρόσωπό σου να ψεκάζεται, τα ρουθούνια σου να συλλαμβάνουν μυρωδιές που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και το απόλυτο κενό κάτω από τα πόδια σου.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα χαμένος στη μετάφραση στην Ταϊβάν, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι τα αγγλικά δεν είναι αρκετά διαδεδομένα στον δρόμο. Έχει να κάνει και με την ιαπωνικής προέλευσης κουλτούρα των χαριτωμένων μασκότ (βρίσκονται παντού), όπως επίσης και με ορισμένες τουριστικές ατραξιόν ακατανόητες στον Δυτικό επισκέπτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα τεράστιο κρυστάλλινο γοβάκι Σταχτοπούτας που έχει κατασκευαστεί «για να προσελκύσει γυναίκες επισκέπτριες και ζευγάρια νεονύμφων» σε ένα πάρκο της πόλης Budai, όπου κατά το παρελθόν θέριζε, λόγω μολυσμένων υδάτων, η νόσος του μαύρου ποδιού και πολλές γυναίκες ακρωτηριάζονταν – το γοβάκι είναι ένα σύμβολο της ζωής που δεν έζησαν ή του γάμου που δεν έκαναν.
Τίποτε όμως από όσα είδα, άκουσα, γεύτηκα στην Ταϊβάν δεν βγάζει νόημα χωρίς μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Ας την επιχειρήσω: Το τέλος του 19ου αιώνα βρίσκει την κινεζική δυναστεία των Qing (1644-1912) σε παρακμή, εξαιτίας εξωτερικών πιέσεων, εσωτερικών συγκρούσεων και αδυναμίας διαχείρισης ζωτικών θεμάτων, όπως η εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού και ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Η ήττα στον Α΄ Σινοϊαπωνικό Πόλεμο (1894-1895) επιφέρει ένα πρόσθετο πλήγμα: η Ταϊβάν εκχωρείται στους Ιάπωνες.
Η λίμνη Sun Moon προσφέρεται για αξέχαστες ποδηλατικές διαδρομές. (Φωτογραφία: Shutterstock)
Στις 10 Οκτωβρίου 1911, καθιερωμένη πλέον ως επέτειος των «δύο δεκαριών», η Επαναστατική Συμμαχία υπό τον Sun Yat-Shen, έναν πολιτικό-φιλόσοφο που έχει λάβει δυτική μόρφωση και έχει ασπαστεί τον χριστιανισμό, ανάβει τις φωτιές της εξέγερσης και σύντομα γράφει τον επίλογο της αυτοκρατορικής ιστορίας της Κίνας, με την εκθρόνιση του Τελευταίου Αυτοκράτορα, του μόλις έξι ετών Pu-Yi (Φεβρουάριος 1912) και την ίδρυση της Δημοκρατίας της Κίνας, της οποίας ο Sun θεωρείται «πατέρας».
O δρόμος προς μία, ενιαία και ανεξάρτητη Κίνα, που θα εξασφάλιζε στον λαό της κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία, αποδεικνύεται δύσβατος, καθώς το τοπίο θυμίζει «Game of Thrones». Το κύριο μέτωπο που διαμορφώνεται, εν μέσω συγκρούσεων με τοπικούς πολέμαρχους και με την ιαπωνική απειλή να καραδοκεί, βρίσκει αντιμέτωπους τους εθνικιστές υπό τον Chiang Kai-shek, άλλοτε υπασπιστή του Sun, διοικητή του στρατού και νέο ισχυρό άνδρα του κυβερνώντος κόμματος Kuonmitang, και τους κομμουνιστές, που αποτελούν την ανερχόμενη δύναμη στη χώρα. Ο Kai-shek αρχικά υπερισχύει και χρίζεται πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας το 1928. Το ξέσπασμα του Β΄ Σινοϊαπωνικού Πολέμου, το 1937, επιβάλλει συνθηκολόγηση μεταξύ των δύο παρατάξεων και ο Kai-shek το 1943 προσυμφωνεί με τους Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ την επιστροφή της νήσου Φορμόζα (Ταϊβάν) στη Δημοκρατία της Κίνας, όπως και γίνεται μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως την ίδια στιγμή ο κινεζικός εμφύλιος αναζωπυρώνεται, και αυτή τη φορά οι κομμουνιστές του Μάο κυριαρχούν. Το 1949, η κυβέρνηση Kai-shek με 1,2 εκατομμύρια Κινέζους καταφεύγουν στο νησί, που γίνεται πλέον Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) – Republic of China (Taiwan), αν και τελεί υπό στρατιωτικό νόμο που παραμένει σε ισχύ μέχρι το 1987. Στην απέναντι όχθη, ως γνωστόν, ιδρύεται η πανίσχυρη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
