ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Έλυσε τη σιωπή της η Σοφία Χαραλάμπους

Η σύζυγος του αδικοχαμένου συγκυβερνήτη της μοιραίας πτήσης της Ήλιος σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη

Είναι η γυναίκα που στάθηκε μητέρα και πατέρας στα 4 παιδιά της μετά το χαμό του συζύγου της, συγκυβερνήτη της μοιραίας πτήσης της Ήλιος, Πάμπου Χαραλάμπους. Με δύναμη ψυχής και άστρο τα παιδιά τους, λίγους μήνες αργότερα, κλήθηκε να παλέψει για την ίδια της τη ζωή, πολεμώντας, αυτή τη φορά, τον καρκίνο. 12 χρόνια μετά, μιλά για πρώτη φορά για τις «νίκες» που πέτυχε στη ζωή της για χάρη των αγγέλων της και φωτογραφίζεται με τις 2 κόρες της, Μαρία και Άρτεμις.

14 Αυγούστου 2005. Γραμματικό. Πτήση HCY522. Ώρα 12.04. Χωρίς λόγια. Ο χρόνος σταμάτησε. 2017. 12 ολόκληρα χρόνια μετά. Σκληρό. Τέσσερις χιλιάδες μέρες απών απ την ζωή. Ποια ανάγκη σας έχει οδηγήσει σ’ αυτή την κατάθεση ψυχής;

Ο χρόνος σταμάτησε για την οικογένεια μου. Για τον υπόλοιπο κόσμο, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια περίπτωση, συνεχίζει κανονικά. Το πένθος μας, όταν συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της τραγωδίας, έπρεπε να το περάσουμε όχι μόνο σε κοιμητήρια και εκκλησίες, αλλά και σε αίθουσες δικαστηρίων και μια φορά τον χρόνο να κάνουμε την ίδια διαδρομή που ήταν κι η τελευταία για τον Πάμπο και τις υπόλοιπες 120 ψυχές. Οι μέρες κι οι μήνες σε μια τέτοια κατάσταση περνούν με άλλο τρόπο. Δεν καταλαβαίνεις ούτε αν ξημερώνει Κυριακή, ούτε αν νυχτώνει παραμονή Χριστουγέννων, ούτε αν άλλαξε η εποχή. Το πρώτο χαστούκι φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Ο εφιάλτης μετά την απώλεια έμοιαζε με Λερναία Ύδρα, αφού πέντε μήνες μετά την τραγωδία, είχα να παλέψω και με ένα δεύτερο θηρίο, τον καρκίνο.

Στο άκουσμα αυτού, όλοι θα πουν ότι καταρρεύσατε. Ήταν αυτό που λέμε, χαριστική βολή. Κι όμως, έχετε τέσσερα παιδιά. Έπρεπε να παλέψετε πρώτα για τα παιδιά και μετά για τη Σοφία.

Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος, σε αρχικό στάδιο ευτυχώς, έπρεπε να φανώ δυνατή γι’ αυτά τα τέσσερα ζευγάρια μάτια που δεν είχαν κανέναν άλλο στον κόσμο. Το θυμάμαι σαν χθες. Να μαζεύω τα κομμάτια από την απώλεια του Πάμπου και την ίδια ώρα να πρέπει να αντιμετωπίσω αυτό. Ήταν θυμάμαι ένα απόγευμα που είχα στην αγκαλιά μου την 18χρονη κόρη μου, Μαρία και κουβεντιάζαμε, όταν διαπίστωσα ένα μικρό εξόγκωμα. Επικοινώνησα με το γιατρό μου, το χειρουργείο έγινε άμεσα, όπως και η αποκατάσταση. Οι γιατροί τότε, όταν μου το εξήγησαν, μου είπαν ότι το τεράστιο σοκ που πέρασα από την τραγωδία μάλλον ήταν η αιτία για την εμφάνιση καρκίνου, αφού δεν υπήρχε ιστορικό στην οικογένεια.

Λένε πως ο θάνατος θέλει παλικάρια για αντιπάλους. Κι εσείς, φανήκατε ένα απ’ αυτά που δεν θα ήθελε να βρίσκει στο διάβα του. Δύο μάχες. Ξαφνική απώλεια. Καρκίνος. Πώς βγήκατε νικήτρια;

Έπρεπε να βγω κι απ’ αυτή τη μάχη νικητής. Όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά μου. Δεν θα τα παρατούσα. Οπλίστηκα με θάρρος και αποφασιστικότητα. Έπρεπε να μη με πάρει από κάτω. Δεν άφησα κανέναν, πέραν από τους στενούς συγγενείς, να καταλάβει τι συνέβαινε στο σπίτι μας. Τα παιδιά μου το έζησαν από πρώτο χέρι, επειδή είχα τις παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ωστόσο τους υποσχέθηκα ότι θα βγούμε και απ’ αυτό νικητές. Με την αγάπη τους, την στήριξη των πιο κοντινών μου προσώπων και τη δύναμη που μου έδωσε ο Θεός τα κατάφερα, χάρη στους γιατρούς μου Βάσο Μακρή, Γιόλα Μάρκου, Χρίστο Μιχαηλίδη και Στέλλα Κυριακίδου, που ήταν πάντα στο πλευρό μου, φύλακες άγγελοί μου.

Σχεδόν με σιγουριά, όλοι θα έλεγαν ότι το πρώτο χτύπημα θα ήταν και το μοιραίο. Δεχθήκατε δεύτερο. Τι αλλάζει μετά απ’ αυτά, στη θεωρία σας για τη ζωή;

Αυτό που λέω μέχρι σήμερα στα παιδιά μου, είναι να ζουν το τώρα, να απολαμβάνουν το σήμερα, την κάθε στιγμή τους. Ότι έχουμε απίστευτη δύναμη ψυχής για να προσπερνάμε οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μας.

Ποια δύναμη σας βοήθησε ώστε να μην καταρρεύσετε στη λέξη καρκίνος;

Ασφαλώς τα παιδιά μου... Έπρεπε να βρω τη δύναμη να παλέψω τον καρκίνο γι’ αυτά. Δεν είχα περιθώρια να καταθέσω τα όπλα.

Παραμένει χαραγμένο στη μνήμη όχι μόνο τη δικιά μου, πως δεν χάσατε ακρόαση, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Επιτροπής Διερεύνησης υπό τον Παναγιώτη Καλλή, όσο και μετά, όταν οδηγηθήκατε στις αίθουσες των Δικαστηρίων. Αυτό γινόταν και κατά τη διάρκεια που υποβαλλόσασταν σε χημειοθεραπείες;

Ανελλιπώς, αμέσως μετά τις χημειοθεραπείες που τις κανονίζαμε πρωί, παρακολουθούσα τη διαδικασία Καλλή. Όφειλα να ήμουν εκεί... Επέστρεφα σπίτι, ετοιμαζόμουν, φορούσα την περούκα μου και πήγαινα. Δεν μπορούσα να μην ήμουν εκεί όταν μιλούσαν για την τραγωδία, για τα αίτια, για τον πατέρα των παιδιών μου. Ήταν καθήκον μου. Έβαζα όση δύναμη είχα, παρά την εξάντληση από τις χημειοθεραπείες, για να βρεθώ στην αίθουσα και συνάμα να μην καταλάβει κανείς την περιπέτεια της υγείας μου.

Και ως εκ τούτου, κανένας δεν έμαθε ποτέ το μυστικό σας. Γιατί το κρατήσατε τόσα χρόνια κρυφό;

Δεν ζήτησα κανενός τον οίκτο. Δεν ήθελα να με λυπηθεί κανείς. Ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου. Θρηνούσα τον σύζυγό μου, πάλευα για την ζωή μου και παράλληλα στήριζα τα παιδιά μου που ήταν και είναι το πρώτο και το τελευταίο μου μέλημα. Ειδικά μετά το αεροπορικό δυστύχημα, που οι περισσότεροι συγγενείς των υπόλοιπων θυμάτων με βλέπανε σαν να ήμουν ένοχη για τις απώλειες. Δεν σκέφτηκαν ότι ήμουν εκεί, γιατί είχα χάσει κι εγώ τον δικό μου άνθρωπο. Ποτέ δεν επέτρεψα με τη στάση και τον χαρακτήρα μου να με λυπηθεί κανείς. Πάντα ήξερα πώς να κρύβω καλά τα συναισθήματά μου. Είτε ήμουν καταρρακωμένη, είτε ένιωθα προδωμένη, δεν το καταλάβαινε κανείς.

Οι συγγενείς ήταν κοντά σας; Είχατε βοήθεια με το μεγάλωμα των παιδιών σας;

Οι γονείς μου, τα αδέλφια μου και κάποιες αδελφικές φίλες ήταν από την πρώτη στιγμή κοντά μου και με στήριξαν. Να ξέρεις, όμως, πως μόνος σου παλεύεις εκείνες τις στιγμές, κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει παρ’ όλη την καλή διάθεση.

Τα παιδιά σας πώς βίωσαν μαζί σας αυτή την περιπέτεια, δεδομένου του ότι ακόμη δεν ξεπέρασαν την απώλεια του πατέρα τους;

Εύχομαι να μη ζήσει άλλη μάνα αυτό τον τρόμο που έβλεπα στα δικά τους μάτια. Φοβόντουσαν ότι θα έχαναν και μένα, παρόλο που δεν τα άφηνα να δουν όλη την αλήθεια, αφού έδειχνα δυνατή. Ήταν στιγμές που λύγισα, όταν αντίκριζα τα μάτια τους και πόσο πόνο άθελά μου τους έδινα λόγω της ασθένειας. Ήταν ένα δεύτερο μεγάλο κτύπημα γι’ αυτά. Ήταν η εξάντληση από τις χημειοθεραπείες, η αδυναμία, ήταν τα μαλλιά που έπεφταν, οι βλεφαρίδες, τα φρύδια. Ο μικρός μου γιος, ο Νεόφυτος ήταν μόλις εννέα ετών. Είχε ανάγκη τη μάνα του. Ήθελε να τον βοηθήσω στο διάβασμα, να τον κρατήσω αγκαλιά, να διώξω τους εφιάλτες από τη ζωή του.

Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα στις γυναίκες που πέρασαν ή περνούν μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία τους;

Να μην το βάζουν κάτω. Να μη λυγίζουν μπροστά στη λέξη καρκίνος. H ψυχολογία είναι σωτήρια, όπως και η πρόληψη. Να αυτοεξετάζονται και οτιδήποτε διαφορετικό βλέπουν στο σώμα τους να επικοινωνούν με τον γιατρό τους. Όταν αντιμετωπιστεί από νωρίς, είναι όπως μια οποιαδήποτε άλλη ασθένεια η οποία περνά και την αφήνουμε πίσω μας.

Πάμε πίσω στο πρωινό της 14ης Αυγούστου. Πού σας βρήκαν τα τραγικά μαντάτα; Τι θυμάστε από εκείνη την ημέρα;

Ήμασταν στον Κάτω Πύργο Τυλληρίας για διακοπές. Τα τρία παιδιά μου ήταν στην παραλία. Με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος και με ρώτησε εάν ο Πάμπος πετούσε. Ένα αεροπλάνο, λέει, χάθηκε. Δεν ανησύχησα, ποτέ δεν πήγε ο νους μου στο κακό. Κλείσαμε. Με ξαναπήρε σε 15 λεπτά για να μου πει ότι το αεροπλάνο ήταν της Ήλιος. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πίστευα αυτό που μας συνέβαινε.

Τι είπατε στα παιδιά σας, Μαρία, Άρτεμις, Γιάννο και Νεόφυτο;

Ο μεγάλος μας γιος, ο Γιάννος, 22 χρονών τότε - σπούδαζε πιλότος - αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή το κακό. Η Άρτεμις ήταν τότε 12 και ο Νεόφυτος 9. Οι μικροί μας δεν καταλάβαιναν και πολύ καλά τότε τι συνέβαινε. Δεν είμαι σε θέση να σας πω τι γινόταν, γιατί είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όσο για τη δεύτερή μας κόρη, τη Μαρία, που ήταν τότε 18 ετών, ανέμενε τον πατέρα της να τελειώσει το ταξίδι, για να τη φέρει στο χωριό.

Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, στα 41 της, να έχει χάσει σύζυγο αλλά να πρέπει να σταθεί στα πόδια της για τα παιδιά της;

Η δυσκολία δεν έχει βαθμό... ήταν βουνό. Θα έπρεπε να σταθώ και πατέρας και μητέρα. Να λαμβάνω αποφάσεις και η ευθύνη για το μεγάλωμά τους να είναι εξ’ ολοκλήρου σε μένα. Δόξα τω Θεώ τα καταφέραμε.

Πόσο άλλαξε η ζωή σας από τον Αύγουστο του 2015 μέχρι σήμερα;

Μακάρι να μην ξημέρωνε εκείνη η μέρα ποτέ. Να επέστρεφε ο σύζυγός μου σπίτι, τα παιδιά μου να είχαν τον πατέρα τους. Δυστυχώς, τα παιδιά μας έπρεπε να ωριμάσουν πιο γρήγορα από την ηλικία τους και χωρίς το στήριγμα, τον πατέρα τους. Θέλω να ελπίζω ότι είναι ευτυχισμένα και πως δεν άφησα τίποτα να τους λείψει.

Το πόρισμα Καλλή επέρριπτε, μεταξύ άλλων, και ευθύνες για την πτώση στους χειριστές του μοιραίου μπόιγκ; Πώς νιώσατε;

Απογοήτευση, πίκρα, θυμό. Πώς είναι δυνατό να επιρρίπτουν την παραμικρή ευθύνη σε δύο ανθρώπους που έχασαν και τη ζωή τους, γνωρίζοντας μάλιστα ότι το αεροπλάνο είχε πάρα πολλά προβλήματα. Ακούστηκαν πράματα και θάματα στην επιτροπή για τα προβλήματα και τις παραλείψεις της εταιρίας, που οδήγησε στη μεγαλύτερη τραγωδία.

Εισπράξατε και από πρώτο χέρι την οργή των συγγενών των θυμάτων. Θυμάμαι ένα χρόνο μετά την τραγωδία, στην επιτροπή διερεύνησης υπό τον Παναγιώτη Καλλή, οι συγγενείς, σας είχαν σε απομόνωση. Πώς αντιμετωπίσατε όλο αυτό το σκηνικό;

Θρηνούσαν το χαμό των δικών τους ανθρώπων, ένιωθαν πίκρα και θυμό, δεν ήξεραν που να επιρρίψουν την ευθύνη, γι’ αυτό τους συγχωρώ. Ωστόσο η στάση τους με στεναχωρούσε αφάνταστα, έκλαιγα, αλλά προσπαθούσα να σταθώ δυνατή, για να μην καταλάβουν τίποτα τα παιδιά μου. Είχα και τις χημειοθεραπείες που μου προκαλούσαν σωματική και ψυχική εξάντληση και έπρεπε να μένω ανεπηρέαστη απ’ αυτή τη συμπεριφορά.

Προσπαθήσατε να προσεγγίσετε τους συγγενείς; Ήσασταν κι εσείς ένας από αυτούς…

Δεν τους προσέγγισα, γιατί δεν ήθελα να αποκαλυφθεί η περιπέτεια της υγείας μου. Σας εξομολογούμαι όμως ότι ήταν δυσβάστακτο τόσο το βάρος της απώλειας όσο και η περιφρονητική στάση από μερίδα συγγενών. Ήθελα να λάμψει η αλήθεια. Να αποδειχθεί ότι ο σύζυγός μου, που είχε χιλιάδες ώρες πτήσεων και ήταν ικανότατος πιλότος, δεν έφταιγε και πως αν περνούσε από το χέρι του θα έσωζε το αεροπλάνο και τις ψυχές που κουβαλούσε.

Και μετά ήρθε η απόδοση δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Στελέχη της εταιρίας καταδικάστηκαν. Ωστόσο το εξαγοράσιμο της ποινής τους και η τροπή που πήρε εκ των υστέρων η υπόθεση τι αίσθηση σας άφησαν; Νιώθετε ότι αυτή η απόφαση ήταν άδικη;

Αδικη, δεν έχω πολλά να πω. Καμιά απόφαση, ωστόσο, δεν φέρνει πίσω τους αγαπημένους μας ούτε μπορεί να απαλύνει τον πόνο.

Λάβατε, όπως ακούστηκε, το ποσό του ενος εκατομμυρίου ευρώ ως αποζημίωση και πάλι ήσαστε δακτυλοδεικτούμενη από τους συγγενείς. Τι τους απαντάτε;

Ποτέ δεν έλαβα ένα εκατομμύριο... Σε σχέση με άλλους συγγενείς, η οικογένειά μου πήρε την πιο μικρή αποζημίωση και αυτό γιατί οι αποζημιώσεις που δόθηκαν ήταν ανάλογες με την ηλικία των θυμάτων και τα χρόνια εργασίας που αναλογούσαν σε μισθολόγια. Ο Πάμπος τότε ήταν 51. Να σημειωθεί ότι ο μισθοί στην Ήλιος ήταν χαμηλοί.

Η πολιτεία, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν δίπλα σας; Τι έκανε για σας;

Προσωπικά, δεν έχω κανένα παράπονο από την πολιτεία. Ήταν δίπλα μας. Καμία αποζημίωση, όμως, δεν φέρνει πίσω τους αγαπημένους μας. Στη συνέχεια, ήρθε και η παραπλάνηση από τις τράπεζες με τα αξιόγραφα, όπου εκεί μας όλα μας τα λεφτά.

Πώς μεγαλώνουν πλέον τα παιδιά σας;

Η ζωή συνεχίζεται χωρίς τον πατέρα τους, αλλά με τη μνήμη και την αγάπη που τους είχε. Ο Γιάννος μας εργάζεται στη Σαουδική Αραβία ως πιλότος. Από τότε που έκλεισαν οι Κυπριακές Αερογραμμές, δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ξενιτευτεί. Η Μαρία μας σπούδασε διακοσμήτρια εσωτερικού χώρου, η Άρτεμις δουλεύει ως νηπιαγωγός και ο Νεόφυτος σπουδάζει και αυτός πιλότος στην Αγγλία. Το κάθε παιδί μας πήρε το δρόμο του, μα η απουσία του πατέρα τους είναι έντονη και δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.

Πώς σας κάνει να νιώθετε που οι δύο σας γιοι, Γιάννος και Νεόφυτος, έχουν ακολουθήσει τα χνάρια του πιλότου πατέρα τους;

Μπορει να με ανησυχεί κάπως, αλλά νιώθω περήφανη για την τόλμη τους... και πιστεύω πως το ίδιο θα ένιωθε και ο πατέρας τους.

Οι σχέσεις σας με τους συγγενείς των θυμάτων παραμένουν οι ίδιες μέχρι σήμερα;

Δεν εχω καμία επικοινωνία, δυστυχώς..

Έχει περάσει μέρα που δεν σκέφτεστε την τραγωδία;

Δεν περνά μέρα που να μην έχει περάσει από το μυαλό μου ο σύζυγός μου. Κάθε φορά που κάνουμε πάρτι, γενέθλια, γιορτές… Ακόμη και όταν λαμβάνουμε αποφάσεις, σκεφτόμαστε τι θα έκανε ο Πάμπος...

Πότε νιώσατε περισσότερο την ανάγκη του συζύγου σας;

Όταν αντιμετώπιζα το πρόβλημα της υγείας μου, τον ήθελα κοντά μου. Στις αποφοιτήσεις των παιδιών μας, σε στιγμές χαράς και λύπης συνάμα. Στιγμές χαράς που τα κατάφεραν μεν, αλλά λύπης απ’ την άλλη, που δεν ήταν κοντά να καμαρώσει τα παιδιά του. Όταν οι γιοι μας ήθελαν τη βοήθειά του, και εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω. Σε χίλιες δυο στιγμές που στερήθηκα εγώ τον σύζυγο και τα παιδιά μας τον πατέρα τους.

Αν είχατε την ευκαιρία να επιστρέψετε το χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα λέγατε του συζύγου σας πριν φύγει για το μοιραίο ταξίδι;

Το ιδιο θα του έλεγα… Καλό ταξίδι… Καλή επιστροφή.

Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία σήμερα στη ζωή σας;

Να είμαι πάντα καλά στην υγεία μου για να είμαι δίπλα στα παιδιά μας. Να έχουν την υγεία τους, να τα βλέπω να κάνουν οικογένεια και να προχωρούν στη ζωή τους.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ευτυχία σας;

Που μεγάλωσα τα παιδιά μου και έγιναν σωστοί άνθρωποι.

 

Συνέντευξη για το περιοδικό Beautiful People/Συνέντευξη Έλενα Αποστόλου

Fashion editor Παντελίτσα Παντελή/Φωτογράφος Χάρης Ευαγόρου

NEWS: Τελευταία Ενημέρωση

X