Alfred Hitchcock: Όλες οι φοβίες του γνωστού σκηνοθέτη του «Psycho»

Ο γνωστός δημιουργός αγωνίας και έντασης, Alfred Hitchcock, γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1899 και απεβίωσε στις 28 Απριλίου του 1980, την ίδια χρονική περίοδο που η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας τον τίμησε διακριτικά ως Ιππότη του Στέμματος. Ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του ως ντροπαλό πρόσωπο και επανειλημμένα, σε διάφορες συνεντεύξεις, είχε αποκαλύψει ανοιχτά τις φοβίες που τον ταλαιπώρησαν.

Είχε έντονο φόβο και απέχθεια προς τα αβγά.

«Οι εφιάλτες με κυνηγούν, αυτά τα μικρά, λευκά, στρογγυλά αντικείμενα χωρίς ούτε μια ένδειξη στο εσωτερικό τους. Έχετε παρακολουθήσει ποτέ την αηδιαστική απόδοση όταν το κέλυφος ενός αβγού σπάει και το κίτρινο υγρό εξαπολύεται; Το αίμα είναι ένα ικανοποιητικά ζωηρό χρώμα. Ωστόσο, το κίτρινο της κρούστας είναι αποτρόπαιο, ανεκτίμητα αποτρόπαιο. Δεν έχω τολμήσει ποτέ να δοκιμάσω».

Σε όλη του τη ζωή, η παρουσία των αστυνομικών προξενούσε έντονο φόβο σ' αυτόν.

«Οι αστυνομικοί με γεμίζουν φόβο. Ο φόβος προς αυτούς είναι τόσο βαθύς που το 1939, όταν έφτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρνήθηκα παρά το γεγονός ότι ήμουν ενήμερος να οδηγήσω το αυτοκίνητό μου, φοβούμενος μήπως αναγκαστώ να αντιμετωπίσω τους εκπροσώπους του νόμου. Και ακόμη μόνο η ιδέα του να βρεθώ εν μέσω μιας τέτοιας κατάστασης ήταν επαρκής για να με πλημμυρίσει με τρόμο. Δεν αντέχω η καθημερινότητά μου να διαθέτει στοιχεία αβεβαιότητας και εκπλήξεων. Άνθρωποι γύρω μου μου έλεγαν ότι θα καταφέρνα να ξεπεράσω τον φόβο μου εάν αντιμετώπιζα την προέλευσή του μέσα από το υποσυνείδητό μου, και φέρνοντας στην επιφάνεια το επεισόδιο που οδήγησε στη διαμόρφωση αυτού του παρανοϊκού φόβου».

Συνέχισε λέγοντας, «Έτσι, ανακάλυψα πώς όταν ήμουν ακόμη πολύ νέος, ο πατέρας μου με είχε στείλει να συναντήσω έναν αστυνομικό, κρατώντας ένα σημείωμα στο χέρι μου. Αυτός, μετά την ανάγνωση του σημειώματος, με πήγε σε ένα κελί, απαγορεύοντάς μου να βγω και λέγοντάς μου 'Θα δεις τι τιμωρία δέχονται τα άτακτα παιδιά'. Το πείραγμα του πατέρα μου είχε στόχο να μου δώσει μια μάθηση. Αν και προσπάθησα να εξηγήσω το παρελθόν αυτό και να φωτίσω τον αυθορμητισμό που οδήγησε στη δημιουργία αυτού του φόβου, δυστυχώς η απελευθέρωση της προέλευσης αυτής δε με απαλλάγηκε από την αναπόφευκτη ανησυχία μου. Οι αστυνομικοί, με την παρουσία τους, συνεχίζουν να προκαλούν μια αίσθηση τρόμου που δεν μπορώ να ξεπεράσω».

Απεχθάνεται τα βρώμικα σοκάκια και το σκοτάδι

«Δεν έψαξα ποτέ να βρω αγωνία σε θορυβώδεις πόρτες που ηχούν. Με τραβούν περισσότερο οι εκδηλώσεις εγκλήματος που συμβαίνουν δίπλα σε κάποιο ποτάμι, φωτισμένο από το φως, παρά αυτές που διαδραματίζονται σε σκοτεινά και άβατα σοκάκια. Ο πρωταγωνιστής που προτιμώ είναι πάντα ένας κοινός άνθρωπος, στον οποίο συμβαίνουν εξαιρετικά γεγονότα, παρά το αντίθετο. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να παρουσιάζονται ενδιαφέροντα περιστατικά στον συνηθισμένο αυτό ήρωα, αντίθετα από τη δημιουργία ακραίων περιστάσεων γύρω από αυτόν. Για τον λόγο αυτό, οι αντιπάλοι μου χαρακτήρες εμφανίζονται ως εκπαιδευμένοι και γοητευτικοί. Η εικόνα ενός εγκληματία πρέπει να απομακρύνεται από τα κλισέ της κακιάς όψης ή της σκληρής συμπεριφοράς. Πολλοί από τους πιο αναγνωρίσιμους εγκληματίες στην ιστορία εξέπρεπαν χαρίσματα ηγετικότητας, εντυπωσιακή εμφάνιση και γοητεία, με στόχο να προσελκύσουν τα θύματά τους. Αυτό που κάνει τους κακούς πραγματικά τρομακτικούς είναι η ικανότητά τους να κρύβουν τις σκοτεινές προθέσεις πίσω από την επιφανειακή τους γοητεία και φιλικότητα. Τελικά, η δυναμική του σασπένς υπερτερεί του μυστηρίου».