Αφροδίτη Δερματά
Tην Τετάρτη το πρωί ξύπνησα με 7 αναπάντητες από την Βασιλική και ένα μήνυμα που έλεγε «κάλεσε με επείγον». Ήξερα πως κάτι έχει συμβεί στον Δημήτρη. Πήρα έντρομη να επιβεβαιώσω απλά αυτό που φοβόμουν. Ο Δημήτρης τράκαρε στην Γεωργίου Γρίβα Διγενή, όταν ένα ηλεκτρικό πατίνι το οποίο οδηγούσε μια Φιλιππινέζα του έκλεισε τον δρόμο. Η κοπέλα πήγε να περάσει από την δεξιά λωρίδα στην αριστερή χωρίς καν να ελέγξει αν έρχεται κάποιος. Δεν είχε ιδέα από κανόνες οδικής συμπεριφοράς, εντούτοις οδηγούσε ένα πατίνι σε κεντρική λεωφόρο της Λευκωσίας. Ο Δημήτρης σύρθηκε στην άσφαλτό, έσπασε κνήμη και περόνη, έσκισε τα ρούχα του και διέλυσε την μηχανή του. Αποφύγαμε τα χειρότερα χάρη στην βοήθεια κάποιων Πακιστανών που περνούσαν εκείνη την ώρα και τον μετάφεραν στην άκρη. Βρισκόταν σε κύριο δρόμο και άνετα θα μπορούσε να περάσει από πάνω του κάποιο διερχόμενο όχημα. Η Φιλιππινέζα και το πατίνι δεν έπαθαν απολύτως τίποτα, πήγε πάνω από τον Δημήτρη που ήταν ημιλιπόθυμος και του είπε απλά ένα λυπημένο σχεδόν ναζιάρικο «σόρυυυ». Έλειπε και ένα "ουπς" να τοποθετηθεί μπροστά από το σόρυ για να ευτελίσει εντελώς το ατύχημα.
Ο Δημήτρης αυτή την στιγμή βρίσκεται στο νοσοκομείο. Μετά από τέσσερις ώρες χειρουργείο τοποθετήθηκαν στο πόδι του λάμα και καρφιά και αναμένει να γίνει και η πλαστική σε κάποιο σημείο όπου το δέρμα έμεινε στην άσφαλτο αφήνοντας του μια ανοιχτή επίπονη πληγή. Η μηχανή του διαλύθηκε, τα ρούχα του διαλύθηκαν, τα παπούτσια του επίσης, σήμερα κανονικά θα δούλευε αλλά δεν μπορεί να πάει στην δουλειά του, άρα χάνει και μεροκάματα και η ασφαλιστική σήμερα το πρωί τον ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να τον αποζημιώσει. Άλλωστε τα ηλεκτρικά πατίνια δεν θεωρούνται οχήματα και άντε τώρα να βρεις την Φιλιππινέζα, άντε να ορίσεις δίκη και άντε να βρει λεφτά να σε αποζημιώσει. Σε γενικές γραμμές η καθημερινότητα του έγινε σκόνη και θρύψαλα σαν αυτήν που μας έχει περικυκλώσει τις τελευταίες μέρες.
Ένας άνθρωπος λοιπόν την Τετάρτη το πρωί σηκώθηκε να πάει στην δουλειά του και αντ’ αυτού βρέθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο να σφαδάζει από τους πόνους. Όταν τον αντίκρυσα προσπαθώντας να κατευνάσω τον πόνο και την απελπισία του του λέω «Είσαι καλά, όλα θα διορθωθούν, αποφύγαμε τα χειρότερα».
Όσο όμως κι αν θέλω να παραμείνω ψύχραιμη υπάρχει θυμός και αναπάντητα ερωτήματα;
- Ποιος θα πληρώσει το καινούργιο του μηχανάκι του αδερφού μου που καταστράφηκε και ποιος θα πληρώνει δόσεις για ένα όχημα διαλυμένο;
-Ποιος θα του ζητήσει ένας ειλικρινές επίσημο συγγνώμη για το ηλεκτρικό πατίνι που οδηγούσε ανενόχλητη μια γυναίκα που δεν έχει ιδέα από κανόνες οδηγικής συμπεριφοράς, στην μέση της κεντρική λεωφόρου, την ώρα τα βανάκια της τροχαίας την «στήνουν» στους ανύποπτους οδηγούς που οδηγούν με 65 χιλιόμετρα αντί για 50.
-Ποιος θα πληρώσει το ξενοδοχείο που φιλοξενεί το σκυλί του που είναι 20€ την μέρα;
-Ποιος νόμος τον καλύπτει;
-Ποιος θα βγει τελικά να αναλάβει την ευθύνη;
-Πως θα αποζημιωθεί ηθικά και χρηματικά;
Με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που ο αδερφός μου υπάρχει και μπορώ να τον παρηγορώ λέγοντας του ότι όλα θα γίνουν και ότι ο πόνος είναι παροδικός.
Να θυμάμαι: η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σαν τα ηλεκτρικά πατίνια που ανεβοκατεβαίνουν ανενόχλητα τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης και δεν ξέρεις πότε θα πέσουν πάνω σου και θα φέρουν τα πάνω κάτω. Να εκτιμάς την κάθε στιγμή…
