Μιχάλης Μιχαηλίδης
Αν είναι ένα χαρακτηριστικό που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους, περισσότερο από καθετί άλλο μάλιστα, αυτό είναι η ευγένεια!
Θεωρώ την ευγένεια ως μια από τις σημαντικότερες αρετές. Σε μια εποχή που γύρω μας γίνεται ο κακός χαμός, που όλοι είμαστε τσιτωμένοι, πανέτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εκραγούμε, το να καταφέρνεις να παραμένεις νηφάλιος, ψύχραιμος και κυρίως ευγενικός, σίγουρα είναι ένα πολύ μεγάλο προσόν.
Η ευγένεια ανοίγει πόρτες και αντιστρόφως η αγένεια τις κλείνει.
Σήμερα, σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, μίλησα αρχικά με έναν τύπο που από τις πρώτες κιόλας λέξεις προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι αγενής, λες και είναι παράσημο η αγένεια και δείγμα ανωτερότητας, και εκ των υστέρων με μια κυρία την οποία, τελειώνοντας την κουβέντα μας, ένιωσα έντονα την ανάγκη να ευχαριστήσω για την προθυμία να με βοηθήσει σε αυτό που της ζήτησα (ασχέτως αν δεν είχε καμιά υποχρέωση να το κάνει), αλλά κυρίως για την ευγένειά της. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι ένιωσε ωραία ακούγοντας από μένα, έναν άγνωστο μέχρι πριν λίγα λεπτά άνθρωπο, ότι τη χαρακτηρίζει μια ευγένεια.
Αντιθέτως, λίγες ώρες πριν, βρέθηκα σε πολύ άβολη θέση όταν χρειάστηκε να επισημάνω σε έναν (επίσης άγνωστο) τύπο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ότι είναι αγενής. Του πιστώνω πάντως, για να είμαι ακριβοδίκαιος, ότι κατάφερε σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα να με συγχύσει. Ουσιαστικά, του επέστρεφα μια κλήση για ένα request που είχε έρθει στο email και το οποίο αφορούσε σε προβολή ενός δικού του πρότζεκτ. Ας μην μπω σε λεπτομέρειες για τα του διαλόγου μας -αν δηλαδή αυτό το πράγμα μπορεί να χαρακτηριστεί διάλογος-, αλλά μέσες άκρες με διέταζε βασικά να κλείσω το τηλέφωνο και να τον καλέσω το μεσημέρι, καθότι, όπως έλεγε, αυτός δουλεύει, κάνοντας μάλιστα μια κανονική δουλειά και όχι μια καθιστική δουλειά σαν τη δική μου. Και όλο αυτό, με γερή δόση ειρωνείας και ενώ το νευρικό μου σύστημα δεν είχε καλά-καλά αφομοιώσει την καφεΐνη από τις πρώτες γουλιές του πρωινού καφέ.
Τρία λεπτά αργότερα η σύγχυση έφυγε, οι παλμοί μου επέστρεψαν στα κανονικά για την ώρα επίπεδα και ένιωθα ικανοποίηση που τελικά συγκρατήθηκα και δεν κατέβηκα σε εκείνο το επίπεδο.
Η ευγένεια ανοίγει πόρτες και αντιστρόφως η αγένεια τις κλείνει.
Αυτό λέω συχνά στα κορίτσια στο σπίτι, θεωρώντας πραγματικά ότι οι ευγενικοί άνθρωποι βρίσκονται σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από τους αγενείς. Οπότε, προσωπικά νοιώθω έντονα την ανάγκη να το επισημαίνω στους εκάστοτε συνομιλητές μου, όταν πραγματικά εισπράττω ευγένεια, μιας και δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Είτε στο τηλέφωνο μιλούμε με κάποιον, είτε στο εστιατόριο βρισκόμαστε, είτε στη δημόσια υπηρεσία, είτε σε μια ουρά, είτε στον δρόμο κ.λπ., μια υποτυπώδης ευγένεια είναι απαραίτητη αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολιτισμένα όντα. Σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμα και όταν δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τους άλλους. Πάντοτε, όμως, κερδίζουμε τους άλλους!
*Στη φωτογραφία απεικονίζεται «ο άγγελος με την κόκκινη καρδιά», ένα mural που φιλοτέχνησε ο street artist Φίκος Αντώνιος στην παλιά Λευκωσία
