Αφροδίτη Δερματά
Έρωτας…η κινητήριος δύναμη της ζωής. Αυτός να ξέρετε ευθύνεται για την έξωση των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο, αυτός ήταν το απαγορευμένο μήλο. Πριν αυτός εμφανιστεί, η Εύα με τον Αδάμ περνούσαν τις μέρες τους ήρεμα, χωρίς ευθύνες και γαλήνια. Δεν τους ένοιαζε το παρελθόν ούτε και το μέλλον, δεν υπήρχε χρόνος γιατί δεν τους ένοιαζε ο χρόνος. Τους έφτανε απλά να συνυπάρχουν σ’ αυτό το υπέροχο μέρος, να τριγυρνάνε γυμνοί, να τρώνε εξωτικά φρούτα από τα δέντρα, να κάνουν το μπάνιο τους στα ποτάμια και στις λίμνες και να ξαπλώνουν στο γρασίδι παρακολουθώντας με τις ώρες τα σύννεφα που έτρεχαν στον ουρανό. Πριν απ’ αυτόν επικρατούσε μέσα τους η απόλυτη ακινησία. Ώσπου μια μέρα ήρθε από το πουθενά το φίδι, και πρότεινε στην Εύα να φάει αυτό το λαχταριστό απαγορευμένο μήλο. Αυτή ως πιο επιρρεπής στις αμαρτίες το δοκίμασε και τότε άρχισε να βλέπει αλλιώς τον Αδάμ. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά όποτε αυτός εμφανιζόταν μπροστά της, ήθελε να είναι όμορφη και περιποιημένη, ενώ άρχισε να ντρέπεται για την γύμνια της και αισθανόταν ότι είναι γεμάτη ατέλειες. Ξαφνικά ήθελε να τον βλέπει συνέχεια, να τον αγγίζει ενώ αυτός ανύποπτος δεν μπορούσε καταλάβει γιατί είχε αλλάξει έτσι η συμπεριφορά της.
«Ο χριστιανισμός έδωσε στον έρωτα να πιει δηλητήριο.
Αυτός βέβαια δεν πέθανε, εκφυλίστηκε όμως σε πάθος»
Η Εύα όμως ήθελε ανταπόκριση σε όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα. Έτσι πρόσφερε το μήλο στον Αδάμ εκθειάζοντας την υπέροχη γεύση του και τα μοναδικά συναισθήματα που θα του χάριζε η κάθε δαγκωνιά. Αυτός επηρεασμένος από την επιμονή και τον ενθουσιασμό της έφαγε το ζουμερό μήλο. Με μιας όλα μέσα του άλλαξαν. Όποτε κοίταζε την Εύα ένιωθε σαν να διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα το κορμί του. Ήθελε να είναι όμορφος μπροστά της και ντρεπόταν να παρουσιάζεται γυμνός. Ένα απόγευμα όπως περπατούσαν στον κήπο ο Αδάμ τράβηξε την Εύα και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, η Εύα στην αρχή ξαφνιάστηκε κι έπειτα παραδόθηκε στο φλογερό φιλί του κι ένα βράδυ με πανσέληνο έκαναν έρωτα δίπλα σε μια λίμνη. Αυτό έγινε ξανά και ξανά και ξανά κι οι δυο τους ένιωθαν σαν δυο μικροί αθάνατοι Θεοί. Ώσπου τους πήρε χαμπάρι ο αληθινός αθάνατος Θεός και τους πέταξε έξω από τον παράδεισο. Προσγειώθηκαν ανώμαλα σε ένα ακαλλιέργητο χωράφι . Η Εύα ήταν ήδη δυο μηνών έγκυος. Άρχισαν να κρυώνουν, ο Αδάμ μάζεψε ξύλα κι έφτιαξε μια καλύβα να στεγάσουν τον κατατρεγμένο, παγωμένο έρωτα τους. Άρχισε να καλλιεργεί το χωράφι και να κυνηγάει λαγούς για να φάνε. Η Εύα περνούσε την μέρα νοικοκυρεύοντας την καλύβα , μαγειρεύοντας λαγούς στιφάδο και πλέκοντας πουλόβερ και προίκα για το μωρό. Ενίοτε βοηθούσε και τον Αδάμ στο κτήμα.
Ήρθε και η μέρα που η Εύα έφερε στον κόσμο το παιδί τους, με πόνο και κόπο. Οι μέρες περνούσαν. Ξάγρυπνη από τα ξενύχτια και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και χαλαρωμένη την κοιλιά της, έφτιαχνε κρέμες για το μωρό με γάλα κατσίκας και έβαζε μπουγάδες ενώ ήταν έγκυος το δεύτερο παιδί. Έκοψε και τα μακριά ξανθά μαλλιά της καρέ γιατί δεν ήταν καθόλου πρακτικά . Ο Αδάμ δούλευε πυρετωδώς στα κτήματα και η Εύα δούλευε ακατάπαυστα στο σπίτι. Ένα βράδυ κοιτάχτηκαν, άγγιξαν ο ένας τις ρυτίδες του άλλου και συνειδητοποίησαν ότι πλέον ο χρόνος υπάρχει και ότι περνάει και γρήγορα παίρνοντας μαζί του παίρνει και τον έρωτα.
Η Εύα γέννησε και το δεύτερο παιδί τους. Το σπίτι γέμισε φωνές, κλάματα και γέλια. Η Εύα τα φρόντιζε με κόπο και αυτοθυσία. Έραβε τα ρούχα τους, ξαγρυπνούσε στις αρρώστιες τους, τα διάβαζε, φρόντιζε για την ασφάλεια τους, τα χώριζε όταν τσακώνονταν και τις Κυριακές τους έφτιαχνε νόστιμα κέικ με σοκολάτα.
Τα παιδιά μεγάλωσαν , έφυγαν από το σπίτι, τα μαλλιά του Αδάμ και της Εύας άσπρισαν, τα σώματα τους γέρασαν, τα ρευματικά και η πίεση έκαναν την εμφάνιση τους. Ένα ανοιξιάτικο βράδυ καθισμένοι στην βεράντα, καθώς η Εύα έπλεκε, ο Αδάμ πίνοντας τα τσίπουρα του γύρισε κοίταξε την Έυα και της είπε «Πολλές φορές αναρωτιέμαι βρε γυναίκα πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε φάει εκείνο το απαγορευμένο μήλο» αυτή άφησε τις βελόνες στην άκρη τον κοίταξε στα μάτια και του είπε «Ακίνητη θα ήταν αγάπη μου, ακίνητη».
«Ο έρωτας χτίζεται απ’ το άκτιστο, πως πραγματώνεται από το εξωπραγματικό, ισορροπεί πάνω απ’ το χάος, σε κινούμενη άμμο περπατά, καθρεφτίζει πρόσωπο στο κάτοπτρο της έλλειψης του». Βαμβουνάκη Μ.
