Αφροδίτη Δερματά
Την ξέρω από τα 7... Τα καλοκαίρια παίζαμε και τρώγαμε κεράσια στο στενάκι του Στάικου και κάναμε μπάνιο και βουτιές στο μαδέρι, επίσης τσακωνόμασταν με τον αδερφό της τον Λούκα και τού λέγαμε σε επανάληψη ένα ποιηματάκι που είχε εμπνευστεί η ίδια και τον έκανε έξαλλο. «Λούκα, λουκάνικο, σκατό αμερικάνικο». Αγαπούσε τα ζώα και ήξερε από τα 7 ότι θα γίνει κτηνίατρος σε αντίθεση μ' εμένα που ήθελα να γίνω αστυνομικός (γιατί μ' άρεσε η στολή), δασκάλα, ακροβάτης σε τσίρκο (γιατί μού άρεσε η στολή), υπάλληλος σε τράπεζα, καραγκιοζοπαίχτης, αστροναύτης και πολλά άλλα. Μεγαλώνοντας γύρω στα 10 χαθήκαμε λίγο και ξαναβρεθήκαμε στα 14. Συναντηθήκαμε στο εφημεριδοπωλείο, αυτή έδειξε τεράστιο ενθουσιασμό και με ρώτησε αν έχω κανένα φλερτ, εγώ σκέφτηκα ότι απλώς είναι μια κουτσομπόλα σαν όλες τις άλλες. Δώσαμε ραντεβού στο μαδέρι για μπάνιο και αρχίσαμε πάλι να κάνουμε παρέα. Τής άρεσαν τ' αγόρια και ο Axl Rose, εμένα μ' άρεσαν τ' αγόρια και ο Παπακωνσταντίνου.
Τα καλοκαίρια ήταν όμορφα, σουλατσάραμε πάνω-κάτω στο λιμάνι και πηγαίναμε με την παρέα, στο LΜ, στο Μπίστι και στο Casa dei, παίζαμε "γάιδαρο" στο μαγαζί της γιαγιάς μου και παράλληλα μετρούσαμε με έντονο ανταγωνισμό τα «πτώματα» που αφήναμε στο πέρασμά μας. Τα θύματά μας ήταν κυρίως αγόρια και μύγες. Ήταν άριστη μαθήτρια, έβγαζε μέσο όρο πάνω από 20 (ναι, αυτή το μπορούσε) και γι' αυτό όταν ένα καλοκαίρι που με είχε βαρέσει ο έρωτας κατακούτελα, έμεινα στη φυσική, ανέλαβε να μού κάνει μαθήματα τα μεσημέρια κάτω από ένα πεύκο στο Μπίστι. Ήταν καλή δασκάλα, πέρασα. Πάντα τέλη Αυγούστου έφευγε για το χωριό του πατέρα της, τη Φτέρη, κι από τότε η Φτέρη δεν τυγχάνει ιδιαιτερης εκτίμησης από μένα. Περισσότερο σαν απειλή μού ακούγεται, παρά σαν προορισμός. Στα 19 έφυγε και πήγε στην Μπολόνια να σπουδάσει κτηνιατρική. Πήγα κάτι Χριστούγεννα και τη βρήκα, είχε μπλέξει με έναν Ιταλό, τον Λορέντζο και είχε ξεμυαλιστεί με την πόλη. Δούλευε και σε ένα μπαράκι για το χαρτζιλίκι. «Θα μείνω εδώ για πάντα» μού έλεγε « θα σε πιάσω από το μαλλί και θα σε φέρω πίσω με το ζόρι» σκεφτόμουν. Στα 25 τελείωσε και (ευτυχώς) γύρισε στην Αθήνα. Έπιασε δουλειά σ' ένα κτηνιατρείο στην Κηφισιά. Βρισκόμασταν στην Αθήνα κι ακόμα περισσότερο στην Ερμιόνη τα καλοκαίρια συνεχίζοντας ακάθεκτες τα ξενύχτια... Εγώ κάπου βαρέθηκα, αυτή τα συνεχίζει μέχρι και τώρα. Στα 30 πήγα με μια κοιλιά τεράστια σπίτι της, μόλις έβαλε το χέρι πάνω, η κοιλιά μου την κλότσησε. «Θα το βαφτίσω» μού είπε, «δείχνει να συμφωνεί» τής είπα... Κι έτσι οι δεσμοί έγιναν λίγο πιο δυνατοί. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν τα χρόνια εμείς έχουμε τον τρόπο να παραμένουμε σταθερά στα 17. Τρανό παράδειγμα ότι ακόμα αντιμετωπίζουμε το ζήτημα με τα πτώματα (άντρες & μύγες) στο πέρασμά μας.
Πλέον, όμως, έχουμε βρει τη λύση. Δεν περπατάμε στον δρόμο μαζί για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και να αποφύγουμε αυτόν τον ανταγωνισμό. Αυτή είναι η Πένυ, η κλασική μου αξία, η φίλη μου που είναι εκεί, η καλύτερη κτηνίατρος, η καλύτερη στις συμβουλές, η πανέξυπνη, που ξέρει πάντα τι θέλει (σχεδόν πάντα) και ό,τι κάνει το κάνει με σιγουριά, γελάει πολύ με τα αστεία μου και χαίρεται με τις επιτυχίες μου. Τώρα θα αναρωτιέσαι εύλογα γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γιατί μού λέει «μ' αρέσει όπως γράφεις... θέλω να γράψεις κάτι και για μένα...» κι εγώ αμέσως είπα ναι, διότι πρώτον, το αξίζει και δεύτερον, αν αρχίσει να γκρινιάζει, βάζει λίγο παραπάνω κλαψόναζο στη φωνή της, πράγμα που την κάνει ιδιαίτερα κουραστική και ενοχλητική. Κι εγώ δεν θέλω η φιλενάδα μου να είναι κουραστική κι ενοχλητική. Δεν θα πω "σ' αγαπώ" γιατί θα ακουστεί πολύ μελό και κλισέ. Μάλλον θα πω γιατί δεν με νοιάζει πώς θα ακουστεί. Σ' αγαπώ, Πενούλα, επειδή τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει και γιατί διανύουμε παρέα μια εφηβεία επιεική που έγινε 40.
