Αφροδίτη Δερματά
Παρασκευή πρωί, έξω σαράντα και βαθμοί, ζεστός τετραπλός ελληνικός στο φλυτζάνι και ένα ποτήρι παγωμένο νερό πάνω στο γραφείο. Νυστάζω, πάλι δεν κοιμήθηκα καλά. Ανοίγω το λάπτοπ, oι Pink Martini έρχονται μέσα από τα ακουστικά μου, με απομονώνουν από το περιβάλλον και δημιουργούν ατμόσφαιρα. Με βλέμμα κενό παρακολουθώ χωρίς κανένα συναίσθημα τις σκέψεις μου, να κάνουν παρέλαση. Προσπαθώ να γαντζωθώ από κάποια, να την παγιδέψω να την πλάσω να την αναπτύξω μπας και αρχίσω να γράφω, αλλά καμία επιτυχία, η μια μετά την άλλη γλιστράνε και φεύγουνε. Νιώθω ότι έχω αρχίσει να κοντοζυγώνω επικίνδυνα στα όρια μου και όσο εκεί, στην άκρη, υπάρχει η προοπτική των διακοπών και η φαντασίωση του κόκκινου καναπέ να με περιμένει στην βεράντα μου στην Ερμιόνη, τόσο πιο πολύ δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ στο παρόν. Νιώθω σαν να έχω παγώσει, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω, όχι μόνο αυτό το κείμενο αλλά την καθημερινότητα μου γενικά. Βρίσκομαι στο έλεος των υποχρεώσεων και στέκομαι ακίνητη. Θέλω έναν από μηχανής Θεό να’ ρθει και να με σώσει, να με συντονίσει με την πραγματικότητα, να με φέρει επιτέλους στο τώρα.
Μάταια, αφήνομαι τελικά στην φαντασίωση, τσακώνω πάλι τον εαυτό μου να κάθεται στον κόκκινο καναπέ, σουρουπώνει, ένα ποτήρι παγωμένο ροζέ κρασί ευφραίνει την καρδιά, κάθε τόσο σηκώνω το κεφάλι από το βιβλίο μου και κοιτάω κάτω στον κήπο τις καταπράσινες φουντωτές μουριές. Στο cd player παίζει η Φάτα Μοργκάνα του Καββαδία με την μαγευτική φωνή της Μαρίζας Κωχ ή το La soledad από Pink Martini. Ακούγονται από μακριά οι φωνές των παιδιών που παίζουν επιτραπέζιο, νιώθω μια γλυκιά γαλήνη και σκέφτομαι ότι αυτό είναι ευτυχία.
Έρχομαι πάλι με βία πίσω στο εδώ, αν αφεθώ θα βουλιάξω στον κόκκινο καναπέ μέχρι να με καταπιεί εντελώς. Κάνω μια βόλτα στα social media. Εντωμεταξύ δεν υπάρχει κανένας συντονισμός, δίνω άνισες μάχες με το παρόν. Σκοντάφτω σε ένα κείμενο. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, το διαβάζω και τρίτη φορά. Είναι γεμάτο ερωτήσεις, προσπαθώ να απαντήσω και νιώθω σαν να πήγα αδιάβαστη σε απροειδοποίητο τεστ. «Ουφ μπελάς που με βρήκε» σκέφτομαι. Το αποθηκεύω.
Σε οκτώ μέρες από τώρα, καθώς θα σουρουπώνει θα κάθομαι στον κόκκινο καναπέ μου, με ένα ποτήρι ροζέ παγωμένο κρασί, το cd player θα παίζει Φάτα Μοργκάνα με την μαγευτική φωνή της Μαρίζας Κωχ ή το La soledad από Pink Martini και καθώς το μυαλό μου θα παραδίδεται στην γλυκιά ζάλη του ποτού θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις, με κάθε κόστος. Μου το υπόσχομαι.
| Μερικές ερωτήσεις που θα απαντήσεις αυτό το καλοκαίρι |
- Μάζεψες τα πράγματά σου; Έκλεισες τους διακόπτες;
- Μπορείς να φύγεις; Έχεις μάθει να φεύγεις;
- Υπάρχει κάποιος που δεν μπορείς να αφήσεις;
- Δάκρυα είναι αυτά στα μάτια σου;
- Είναι απ' το αλάτι της θάλασσας;
- Θα μου πεις τι σ' αρέσει;
- Σύμφωνοι, στο αυτί, ψιθυριστά. Δε θα το πω.
- Είπες σε κάποια, έλα να με βρεις;
- Ξέρεις ότι αυτό που κυνηγάς μπορεί να σε πιάσει; Μήπως αυτό περιμένεις;
- Ξυπνάς ιδρωμένος τη νύχτα;
- Αναρωτιέσαι αν αυτό ήταν εφιάλτης;
- Μήπως ήταν η ζωή σου;
- Στις διακοπές μήπως δεν ξέρεις τι να διακόψεις;
- Πότε ήταν η τελευταία φορά που συμμετείχες ολόψυχα σε κάτι που ήσουν παρών;
- Σ' αρέσει να κοιτάζεις;
- Θέλεις να δεις περισσότερα;
-Υπάρχει εισιτήριο για εκεί που θέλεις να φτάσεις;
- Το ξέρεις ότι σε κοιτάει;
- Θες να ξέρεις τι θα γίνει μετά;
- Ποιος είναι ο σκηνοθέτης σ' αυτό το έργο;
- Θες να είσαι εσύ;
| Φώτης Γεωργελές | Νυκτερινές Πτήσεις | εκδόσεις Κέδρος |
#mikrokaravireposting
Υγ1 Να θυμηθώ να μου απαντήσω από που προκύπτει το φετίχ με τους κόκκινους καναπέδες και τα κόκκινα παπούτσια
Υγ2 Η κεντρική φωτογραφία δεν έχει κόκκινο καναπέ, ούτε ροζέ κρασί είναι όμως τραβηγμένη στην Ερμιόνη και έχει το ύφος της ευτυχίας.
